25 آبان (16 November)
Image Credit & Copyright: Babak Tafreshi (TWAN)
دنباله دار آیسان در حین نزدیک شدنش و برخوردش با خورشید در 28 نوامبر، هرروز و هر روز درخشان تر می شود. پیش بینی ها گزارش داده اند که درخشش آن به صورت ثابتی رو به افزایش است، به طوری که برای چشم غیر مسلح در آسمان های تاریک قابل رویت است و در حال روییدن دنباله های بیشتر و پیچیده است. دنباله آیسان، حدود دو درجه در این نمای تلسکوپی گسترده شده است؛ این تصویر در صبح 15 نوامبر و از آسمان کنیای جنوبی به ثبت رسیده است. همانطور که در دو بخش تصویر مشاهده می کنید، نسخه نگاتیو نصویر در سمت راست، جزییاتی از دنباه بلند را به راحتی نشان می دهد که شامل رشته های جداگانه به سمت بالای قاب تصویر است. هنوز هم این سوال که آیا این دنباله دار در آسمان زمین در روزهای ماه دسامبر درخشان تر می شود یا خیر، سوالی است که بی جواب باقی مانده است.
این تصویر با وضوح بالا از سیاره ما را ماهواره هواشناسی الکترو-ال ( ELEKTRO-L )روسی گرفته است. این ماهواره در مدار ثابت و در ارتفاع 36،000 کیلومتری زمین آهنگ بالای خط استوا قرار دارد و هر 30 دقیقه تصاویر با وضوح بالایی می گیرد. اما فقط دو بار در سال، در زمان اعتدال، می تواند چنین تصویری از زمین غرق در نور خورشید بگیرد.
در اعتدال، محور چرخش زمین به سمت خورشید یا بر خلاف آن کج نشده است، به طوری که نور خورشید می تواند هر دو قطب سیاره را پوشش دهد. البته، این تصویر الکترو-ال در 22 سپتامبر ، در اعتدال پاییزی نیمکره شمالی به ثبت رسیده است. برای یک لحظه در تاریخ، خورشید پشت ماهواره ی زمین آهنگ قرار گرفته است و در نتیجه٬ بازتابش نور خورشید در گذر خط استوا پدیدار شد. این پدیده در منطقه ای از زمین میباشد که این ماهواره و خورشید درست در بالای زمین قرار دارند. (انیمیشین 5 دقیقه ای).
[ یک شنبه 7 مهر 1392برچسب:اعتدال زمین,
] [ 17:16 ] [ زهرا ][
براساس نظریه نسبیت اینشتین، هیچ ذره ای که جرم سکون حقیقی بزرگتر از صفر داشته باشد نمی تواند در فضا با سرعتی بیش از سرعتی بیشتر از نور حرکت کند چرا که برای رساندن چنین ذره ای به نور، بی نهایت انرژی لازم داریم ( جرم سکون فوتون صفر است و بنابراین مشکلی با این مساله ندارد). با توجه به آنچه بیان شد می بینیم که محدودیت رسیدن به سرعت نور اساسا ممکن و میسر نیست. در این مقاله برخی از این حالت های شگفت انگیز را با هم مرور می کنیم.
.
.
.
بقیه در ادامه مطلب
ادامه مطلب
[ چهار شنبه 6 شهريور 1392برچسب:سریع تر از نور,
] [ 15:26 ] [ زهرا ][
سیاره مریخ مانند زمین دارای چهار فصل بوده و طول یک روز مریخی نیز تقریبا مشابه یک روز زمینی است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تا کنون بیش از 100 هزار داوطلب برای حضور در جمع پیشگامان نخستین مستعمره انسانی بر سطح مریخ ثبتنام کردهاند.
این گزارش برای آگاهی از شرایط دومین سکونتگاه احتمالی بشر، اطلاعاتی در خصوص این سیاره ارائه میکند.
نام این سیاره از خدای جنگ روم باستان (Mars) گرفته شده است؛ این سیاره بدلیل وجود اکسید آهن بر سطح آن، قرمز رنگ دیده می شود و به همین دلیل به سیاره سرخ نیز شهرت دارد.
ادامه مطلب
ماه تنها قمر طبیعی زمین و پنجمین قمر بزرگ در سامانه خورشیدی است، این کره درخشان بزرگترین قمر طبیعی نسبت به ابعاد یک سیاره در سامانه خورشیدی به شمار میرود.
کره ماه 27 درصد از قطر و 60 درصد از جرم این سیاره را دارد،در نتیجه جرم ماه 1/81 سیاره زمین است و در میان قمرهای شناخته شده سامانه خورشیدی، ماه پس از قمر IO سیاره مشتری دومین قمر سنگین به شمار میرود. دلیل بیهمتایی ماه نسبت به دیگر اقمار سامانه خورشیدی قوی بودن کشش گرانش ماه و خورشید نسبت به ماه و زمین است. از این رو است که مسیر آن همواره به سوی خورشید انحنا دارد.
ادامه مطلب
در این کهکشان مارپیچی چه خبر است؟ کهکشانM104 که به خاطر شباهتش به کلاه به کهکشان کلاه مکزیکی ( Sombrero ) معروف است ، در رگه هایی از غبار و هاله ای روشن از ستارگان و خوشه های کروی قرار دارد. یکی از دلایل ظاهر کلاه مانند برآمدگی مرکزی گسترده و بزرگ غیرعادی از ستاره ها و خطوط تاریک گرد و غبار میباشد که بصورت یک دیسکت و از لبه دیده می شود.
نور بر آمدگی میلیاردها ستاره ی قدیمی باعث پراکندگی مرکزی است که در این تصویر از تلسکوپ ۲۰۰ اینچی هیل قابل مشاهده است. بررسی نزدیک این برآمدگی مرکزی نشان می دهد که بسیاری از نقاط نورانی در واقع خوشه های کروی ستاره ای هستند. حلقه های گرد و غبارهای دیدنی و جذاب کهکشان M104 پناهگاه بسیاری از ستارگان جوان تر و روشن تر است، اخترشناسان هنوز به طور کامل به جزئیات پیچیده تر آن پی نبرده اند. در مرکز درخشده کهکشان کلاه مکزیکی و در طیف الکترومغناطیسی یک سیاه چاله بزرگ خانه دارد. کهکشان کلاه مکزیکی ۵۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و می توان آن با یک تلسکوپ کوچک در سمت صورت فلکی برج سنبله مشاهده کرد.
bigbangpage.com
تحقیقات صورت گرفته توسط محققان انگلیسی نشان میدهد،جهش تناوبی ایجاد شده در هسته زمین هر5.9سال باعث تغییر طول روز میشود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان دانشگاه لیورپول تغییرات و نوسانات طول روز را در طول یک دوره یک تا 10 ساله بین سالهای 1962 و 2012 میلادی مورد بررسی قرار دادند.
نتایج بدست آمده نشان میدهد که تغییرات طول روز در این دورهها ناشی از فرایندهای هسته زمین است.
زمین در طول روز، یک بار بدور خود میچرخد، اما طول روز متغیر است و نتیجه کاهش سرعت چرخش زمین بدور خود باعث افزایش طول روز شده است؛ در این شرایط یک سال در 300 میلیون سال قبل 450 روز بطول میانجامید و یک روز تنها 21 ساعت بود.
چرخش زمین بدور محورش متأثر از عوامل مختلفی است؛ بطور مثال نیروی باد در مقابل رشته کوهها باعث تغییر میلیثانیهای طول روز در یک بازه یک ساله میشود.
پروفسور «ریچارد هولمه» از محققان علوم محیطی دانشگاه لیورپول تأکید می کند: بررسی تغییرات و نوسانات در یک بازه یک تا ده ساله نشان می دهد، نوسان و جهش اپیزودیک طول روز همزمان با تغییرات ناگهانی میدان مغناطیسی در هسته زمین روی میدهد.
این یافته جدید، درک محققان از پویایی کوتاه مدت هسته مایع زمین را تغییر داده و نشان میدهد، گوشته موجود بر روی هسته خارجی زمین یک رسانای ضعیف الکتریسیته بوده و بینش جدیدی از شیمی و کانی شناسی اعماق زمین ارائه می کند.
نتایج این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
وقتی انفجار ابرنواختری لایه های خارجی ستاره را به بیرون پرتاب می کند، چه بر سر هسته ی ستاره می آید؟
بیگ بنگ: هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابر نواختر منفجر میشود، شاید هستهاش سالم بماند. پاسخ این سوال بستگی به جرم داخل هسته ستاره مربوط می شود. اگر این جرم کم تر از دو جرم خورشیدی باشد، هسته مرکزی ستاره به یک ستاره « نوترونی » تبدیل می شود. رمبش سریع هسته ی مرکزی ستاره باعث می شود که پروتون ها و الکترون ها به یکدیگر بپیوندند و نوترون بسازند، در نتیجه آنچه باقی می ماند فقط از نوترون تشکیل شده است. چگالی چنین ستاره ی نوترونی ای که قابل مقایسه با یک هسته اتمی خواهد بود، در حدود ۱۵^۱۰ گرم بر سانتیمتر مکعب است. این بدان معناست که وزن ماده ی ستاره نوترونی به حجم یک بسته کبریت تقریبا معادل هزار میلیارد کیلوگرم خواهد بود!
برای اینکه تصور بهتری از یک ستارۀ نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، میتوانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. یعنی میتوان گفت یک قاشق از ستارۀ نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. ویژگی های واقعا جالب توجه ستاره های نوترونی، میدان مغناطیسی و نحوه دوران آنهاست. همه ستاره ها ( از جمله خورشید) می چرخند، منتها خیلی آهسته. همچنان که ستاره می رمبد تا به جرمی فشرده تبدیل شود، سرعت دوران افزایش می یابد. یک ستاره نوترونی فشرده می تواند در هر ثانیه چند صد بار بچرخد، این در حالی است که خورشید هر ۲۷ روز یک بار به درو خودش می چرخد. همه ستاره ها میدان مغناطیسی هم دارند. وقتی ستاره ای می رمبد، شدت میدان مغناطیسی اش افزایش می یابد. یک ستاره نوترونی دارای میدان مغناطیسی بسیار شدیدی در سطحش است، بطوری که اندازه این میدان ممکن است یک میلیارد برابر زمین باشد.
این دو ویژگی –آهنگ بالا و میدان مغناطیسی شدید به ستاره های نوترونی این امکان را می دهد بصورت نوع خاصی از اجرام ستاره ای موسوم به « تپ اختر» جلوه گر شوند.
باید عرض کنم که پاسخ مد نظر ما ستاره های نوترونی بود و در نهایت این ستاره های نوترونی هستند که با فشار ناشی از نوترون ها فقط زمانی می توانند جلوه ی گرانشی را بگیرند، که ستاره نوترونی خیلی پر جرم نباشد. جرم بحرانی وجود دارد موسوم به جرم چاندراسکار که سرنوشت ستاره های نوترونی را تعیین می کند. اگر جرم ستاره نوترونی بیشتر از جرم چاندراسکار باشد، آنگاه انقباض ناشی از جاذبه گرانشی ستاره اصلا متوقف نمی شود، چنین جسمی در نهایت به سیاه چاله تبدیل می شود- عجیب ترین سرنوشتی که یک ستاره ممکن است داشته باشد.
http://bigbangpage.com
نتایج مطالعات جدید ستاره شناسان حاکی از آن است که ۶۰ میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری می توانند از حیات پشتیبانی کنند، این میزان دو برابر آن چیزی است که پیش از این تصور می شد.
این مطالعه جدید نشان می دهد تعداد سیاراتی که احتمالا قابل سکونت هستند و به دور کوتوله های سرخ می گردند، دو برابر تعداد کنونی است. مطالعه جدید ابری دانشمندان دانشگاه «شیکاگو» و «نورث وسترن» حاکی از آن است رفتار ابر به طور چشمگیری منطقه قابل سکونت کوتوله های سرخ را که بسیار کوچک تر و کم نورتر از ستاره هایی مانند خورشید هستند به دو برابر توسعه می دهد.
منطقه قابل سکونت به جایی اشاره دارد که در آن فاصله مداری یک سیاره تا ستاره اش به گونه ای است که می تواند آب را به شکل مایع بر روی سطح خود حفظ کند، اما محاسبات انجام شده برای این امر تاکنون تاثیر ابر بر اقلیم را نادیده گرفته است. «دوریان ابوت» استادیار علوم زمین شناسی در دانشگاه شیکاگو می گوید، ابرها موجب گرما می شوند و بر روی زمین ایجاد خنکی می کنند، ابر نور خورشید را منعکس می کند تا سطح سیاره خنک حفظ شود. ابرها پرتوهای فروسرخ را از سطح زمین جذب کرده و اثر گازهای گلخانه ای را ایجاد می کنند. این امر تا حدودی موجب می شود سیاره آنقدر گرم شود که قابل سکونت باشد.
پژوهشگران برای نخستین بار از محاسبات سه بعدی مانند آنچه که در شبیه سازی های جهانی برای پیش بینی اقلیم زمین صورت گرفته، برای مشخص کردن تاثیر ابرهای آبی بر روی لبه داخلی منطقه قابل سکونت استفاده کردند. به گفته نیکلاس کوان، از پژوهشگران این طرح، هیچ راهی وجود ندارد که بتواند ابرها را در یک بعد بررسی کرد اما در مدل سه بعدی می توان مسیری عبور هوا و شیوه رفتار رطوبت در کل اتمسفر سیاره را بررسی کرد.
سیاره ای که به دور یک ستاره کم جرم مانند کوتوله سرخ می گردد برای دست یابی به نوری که ما از خورشیدمان می گیریم، باید یک ماه یا دو ماه به دور خورشید خود بگردد. سیارات در چنین مدارات نزدیکی در نهایت به گونه ای به دور سیاره خود می گردند که همیشه یک سوی آنها به سوی خورشید است.
اگر چنین اتفاقی برای یک سیاره بیفتد هیچ پوشش ابری برایش ایجاد نمی شود از این رو ستاره شناسان بالاترین دما را بر روی قسمت روز سیاره اندازه گیری می کنند اما اگر پوشش ابری وجود داشته باشد ابر مانع از پرتوهای فرانبفش از سطح می شود. ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ جیمز وب خواهند توانست صحت این یافته ها را با اندازه گیری دمای سیاره در نقاط مختلف آن در زمان گشتن در مدار ، تایید کنند.
ماهواره های رصد زمین این تاثیر را ثبت کرده اند. اگر با استفاده از تلسکوپ فروسرخ از فضا به برزیل یا اندونزی نگاه کنید به نظرتان این مناطق خنک می آیند و به این به خاطر وجود ابری است که از درون آن به زمین نگریسته اید. ابر در ارتفاعات بالا قرار دارد و در چنین ارتفاعی هوا بسیار سرد است. اگر تلسکوپ فضایی جیمز وب این اختلاف دما را بر روی یک سیاره خارج از منظومه شمسی تشخیص دهد چنین رویدادی قطعا ناشی از وجود ابر و تاییدی است از وجود آب مایع بر روی سطح سیاره.
خبرگزاری مهر
زمین روز گذشته (جمعه) در دورترین فاصله خود در سال از خورشید قرار داشته، در حالیکه برخی مناطق مانند ایالات غربی آمریکا با دماهای بالاتر از 100 درجه فارنهایت روبرو بودند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، روز جمعه در ساعت 15:00 به وقت گرینویچ زمین به نقطهای از مدار خود رسید که دورترین فاصله را از خورشید دارد.
در طول اوج خورشیدی، زمین در فاصله 152 میلیون و 97 هزار و 426 کیلومتری از زمین قرار داشته که چهار میلیون و 999 هزار و 264 کیلومتر دورتر از دوران حضیض خورشیدی است که نزدیکترین فاصله زمین با ستارهاش محسوب میشود.
تفاوت مسافت 3.287 درصد بوده که در گرمای تابشی دریافت شده در زمین حدود هفت درصد تفاوت ایجاد میکند.
شاید به نظر برسد که نزدیکترین فواصل زمین و خورشید در ماههای تابستانی باشد اما آب و هوای گرم با این امر ارتباطی ندارد. به دلیل 23.5 درجه شیب محور زمین است که خورشید برای طول زمانی متفاوت در فصول مختلف سال در بالای افق قرار میگیرد. این شیب است که زاویه خورشید بر زمین را تعیین میکند.
ممکن است این فرض منطقی باشد که از آنجایی که زمین در ماه ژوئیه دورترین فاصله را از خورشید داشته و در دسامبر در نزدیکترین جایگاه، چنین تفاوتی ممکن است به زمستانهای گرمتر و تابستانهای خنکتر در نیمکره شمالی گرایش داشته باشد. در نیمکره جنوبی فصول کاملا بالعکس بوده و در حال حاضر فصل زمستان در آن مناطق در حال آغاز است.
در عین حال حقیقت امر این است که مزیت تودههای زمینی بزرگ در نیمکره شمالی عملکرد دیگری داشته و در واقع تمایل به زمستانهای سردتر و تابستانهای داغتر دارد.
بسته به سالهای مختلف، زمان اوج میتواند از 11 تیر تا 15 تیر و دوران حضیض از 11 دی 15 دی متفاوت باش
یک سحابی باستانی که مانند «جمجمه آتشین» به نظر میرسد، در حال گذر از خلال کهکشان راه شیری است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این سحابی علاقهمندان به کتاب کمدی «روحسوار» را به یاد جانی بلیز میاندازد که جمجمه آتشینش هنگامی که سوار بر موتورسیکلت با شیاطین میجنگد به خوانندگان پوزخند میزند.
دکتر تراویس ای رکتور از دانشگاه آلاسکا آنکوراژ این تصویر حیرتکننده را شکار کرده است.
وی تصویر را در نمایی از میدان وسیع دوربین Mosaic گرفته است که بر روی تلسکوپ چهار متری رصدخانه ملی Kitt Peak نصب است.
سحابی مزبور که در قلب ابر غباری واقع شده، هماکنون به سرعت از خلال کهکشان راه شیری حرکت میکند؛ جایی که گاز و غبار بیشتر از حد معمول بین ستارگان وجود دارد.
موی آتشین توسط حرکت سحابی سیارهای خلق میشود و گاز هیدروژن از این ستاره به بیرون ساطع میشود.
چهره این جمجمه از اتمهای هیدروژن پرانرژی تشکیل شده و نقطه آبینگ تیره در مرکز گاز آبی خود ستاره است.
به منظور ایجاد تصویری قابلتوجه، دکتر رکتور گازهای مختلف را رنگآمیزی کرده است.
ابر بینستارهیی «سحابی جمجمه آتشین» لقب گرفته و در واقع، بقایای درخشان یک ستاره در حال مرگ است که اندازه آن بزرگتر از خورشید گزارش شده است.
عمر سحابی باستانی Sh2-68، چهل و پنج هزار سال برآورد شده است.
[ یک شنبه 9 تير 1392برچسب:جمجمه آتشین,سحابی,
] [ 19:53 ] [ زهرا ][
تلسکوپ فضایی هابل تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی مسیه (Messier61) تهیه کرده است که جزئیات بسیار دقیقی از این کهکشان ارائه میکند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کهکشان مارپیچی مسیه معروف به NGC4303 در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین واقع شده و بخشی از خوشه کهکشانی سنبله (Virgo) محسوب می شود.
تلسکوپ فضایی هابل به تازگی تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی Messier61 تهیه کرده است که امکان بررسی دقیق ساختار این کهکشان از جمله جزئیات خیره کننده بازوهای ماریچی را فراهم می کند.
این تصویر نشان می دهد، اندازه کهکشان مسیه تقریبا هم اندازه کهکشان راه شیری بوده و قطر آن حدود 100 هزار سال نوری است.
مسیه به دلیل وجود شش ابر نواختر در این کهشکان مورد توجه محققان و اخترشناسان قرار دارد؛ دو کهشکان Messier83 و NGC 6946 نیز به ترتیب دارای شش و 9 ابرنواختر هستند.
سوال زیر یکی از سوالات امتحان فیزیک در دانشگاه کپنهاگ بود.
توضیح دهید که چگونه می توان با استفاده از یک فشارسنج ارتفاع یک آسمان خراش را اندازه گرفت؟
یکی از دانشجویان چنین پاسخ داد: به فشار سنج یک نخ بلند می بندیم.. سپس فشارسنج را از بالای آسمان
خراش طوری آویزان می کنیم که سرش به زمین بخورد.ارتفاع ساختمان مورد نظر برابر با طول طناب به اضافه ی
طول فشارسنج خواهد بود.
پاسخ بالا چنان مسخره به نظر می آمد که مصحح بدون تامل دانشجو را مردود اعلام کرد. ولی دانشجو اصرار
داشت که پاسخ او کاملا درست است و درخواست تجدید نظر در نمره ی خود کرد. یکی از اساتید دانشگاه به
عنوان قاضی تعیین شد و قرار شد که تصمیم نهایی را او بگیرد. نظر قاضی این بود که پاسخ دانشجو در واقع
درست است، ولی نشانگر هیچ گونه دانشی نسبت به اصول علم فیزیک نیست.
سپس تصمیم گرفته شد که دانشجو احضار شود و در طی فرصتی شش دقیقه ای پاسخی شفاهی ارائه
دهد که نشانگر حداقل آشنایی او با اصول علم فیزیک باشد..
دانشجو در پنج دقیقه ی اول ساکت نشسته بود و فکر می کرد. قاضی به او یادآوری کرد که زمان تعیین شده
در حال اتمام است. دانشجو گفت که چندین روش به ذهنش رسیده است ولی نمی تواند تصمیم گیری کند که
کدام یک بهترین می باشد. قاضی به او گفت که عجله کند، و دانشجو پاسخ داد: روش اول این است که
فشارسنج را از بالای آسمان خراش رها کنیم و مدت زمانی که طول می کشد به زمین برسد را اندازه گیری
کنیم. ارتفاع ساختمان را می توان با استفاده از این مدت زمان و فرمولی که روی کاغذ نوشته ام محاسبه کرد.
دانشجو بلافاصله افزود: ولی من این روش را پیشنهاد نمی کنم، چون ممکن است فشارسنج خراب شود! روش
دیگر این است که اگر خورشید می تابد، طول فشارسنج را اندازه بگیریم، سپس طول سایه ی فشارسنج را
اندازه بگیریم و آنگاه طول سایه ی ساختمان را اندازه بگیریم. با استفاده از نتایج و یک نسبت هندسی ساده
می توان ارتفاع ساختمان را اندازه گیری کرد. رابطه ی این روش را نیز روی کاغذ نوشته ام. ولی اگر بخواهیم با
روشی علمی تر ارتفاع ساختمان را اندازه بگیریم، می توانیم یک ریسمان کوتاه را به انتهای فشارسنج ببندیم و
آن را مانند آونگ ابتدا در سطح زمین و سپس در پشت بام آسمان خراش به نوسان درآوریم. سپس ارتفاع
ساختمان را با استفاده از تفاضل نیروی گرانش دو سطح بدست آوریم. من رابطه های مربوط به این روش را که
بسیار طولانی و پیچیده می باشند در این کاغذ نوشته ام. آها! یک روش دیگر که چندان هم بد نیست: اگر
آسمان خراش پله ی اضطراری داشته باشد، می توانیم با استفاده از فشارسنج سطح بیرونی آن را علامت
گذاری کرده و بالا برویم و سپس با استفاده از تعداد نشان ها و طول فشارسنج ارتفاع ساختمان را بدست
بیاوریم. ولی اگر شما خیلی سرسختانه دوست داشته باشید که از خواص مخصوص فشارسنج برای اندازه
گیری ارتفاع استفاده کنید، می توانید فشار هوا در بالای ساختمان را اندازه گیری کنید، و سپس فشار هوا در
سطح زمین را اندازه گیری کنید، سپس با استفاده از تفاضل فشارهای حاصل ارتفاع ساختمان را بدست
بیاورید. ولی بدون شک بهترین راه این می باشد که در خانه ی سرایدار آسمان خراش را بزنیم و به او بگوییم
که اگر دوست دارد صاحب این فشارسنج خوشگل بشود، می تواند ارتفاع آسمان خراش را به ما بگوید تا
فشارسنج را به او بدهیم!
دانشجویی که داستان او را خواندید، نیلز بور، فیزیکدان بزرگ دانمارکی بود
دانشمندان ناسا به تازگی شاهد درخشانترین انفجار کیهانی بودهاند که تاکنون رصد شدهاست،انفجاری سه برابر درخشانتر از رکورددار انفجار قبلی و 35 میلیارد درخشانتر از نور مرئی.
براساس گزارش پاپساینس، این انفجار، یک انفجار گامایی و درخشانترین نوعی از این انفجارها بوده که تاکنون در جهان مشاهده شدهاست.
طی یک انفجار ابرنواختری که در آن یک ستاره عظیم از هم فروپاشیده و به یک سیاهچاله،ستاره نوترونی و ستاره کوارکی تبدیل میشود، گاه انفجارهای گامایی رخ میدهند. دانشمندان از چگونگی شکلگیری این نوع انفجارها اطمینان ندارند اما این انفجارها معمولا طی انفجارهای ابرنواختری رخ داده و حاوی پرتوهای به شدت متمرکز و باریکی از تشعشعات هستند که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا پراکنده میشوند.
انفجارهای گامایی همواره مثالی عالی برای دورافتادهترین رویدادهایی که تاکنون مشاهده شدهاند نیز بودهاند زیرا به شدت درخشان بوده و با سرعت حرکت میکنند.
انفجار اخیر گامایی که دانشمندان ناسا موفق به رصد آن شدهاند در فاصله 3.6 میلیارد سال نوری از زمین رخ داده و توسط رصدخانه انفجارهای گامایی فرمی به ثبت رسیدهاست. البته امکان رصد آن توسط بیشتر رصدخانههای زمینی نیز وجود داشتهاست.
اخترشناسان معمولا از انفجارهای گامایی برای ردیابی ابرنواخترها استفاده میکنند، زیرا این انفجارها به اندازهای درخشان هستند که برای تعیین موقعیت ابرنواخترها ابزاری کاربردی به شمار میروند. از این رو دانشمندان انتظار دارند طی دو هفته آینده ابرنواختری که منشا چنین درخشش عظیمی بوده را کشف کنند.
همشهری
ناسا می گوید تلسکوپ هابل تصویر واضحی از بقایای باریک و قرمز یک ستاره شبیه خورشید ما تهیه کرده که در 150 هزار سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، این جرم آسمانی که SNR B0519-69.0 یا به طور خلاصه SNR 0519 خوانده می شود حدود 150 هزار سال پیش منفجر شده است اما نخستین نور این انفجار حدود 600 سال پیش به زمین رسید.
پوسته نازک و قرمز رنگ گاز در این تصویر ناسا که هفته گذشته منتشر شد، تنها بقایای این ستاره باستانی ناپایدار است.
چندین نوع ابرنواختر وجود دارد اما SNR 0519 به خاطر داشتن کوتوله سفید – ستاره خورشید مانندی در مراحل نهایی عمرش- شناخته می شود.
ستاره شناسان می گویند بقایای SNR 0519 در فاصله بیش از 150 هزار سال نوری از زمین و در جنوب صورت فلکی ماهی زرین قرار دارد.
خبرگزاری مهر
ناسا از دعوت عموم به ثبت اسامی و پیامهای شخصی بر روی یک دیویدی خبر داد که قرار است با یک فضاپیما با ماموریت بررسی جو بالایی مریخ، به فضا ارسال شود.
این دیویدی که بخشی از ماموریت «کمپین سفر به مریخ(MAVEN)» بوده، توسط آزمایشگاه فیزیک فضا و جو بولدِر دانشگاه کلورادو طراحی شده و قرار است بر روی فضاپیمای تکامل جو بی ثبات مریخ به فضا پرتاب شود.
به گفته ناسا، مردم میتوانند اسامی خود را بطور آنلاین ثبت نام کرده و این دیویدی تمام اسامی ثبت شده را با خود به فضا خواهد برد.
مردم همچنین میتوانند یک شعر سه خطی یا هایکو(نوعی شعر ژاپنی) را نیز در این سایت ثبت کنند که بر اساس رایگیری عمومی برای این سفر انتخاب خواهد شد.
به گفته استفانی رنفرو، رهبر برنامه دسترسی و آموزش عموم MAVEN، هدف از این کمپین، ارائه راهی به مردم جهان برای ارتباط شخصی با فضا، اکتشاف فضا و در کل علم و همچنین سهیم شدن در هیجان این ماموریت است.
به گفته ناسا، مهلت ثبتنام برای این دیویدی تا اول ژوئیه (10 تیر) بوده و رایگیری برای شعر هایکو در 15 ژوئیه (24 تیر) انجام خواهد شد.
کنجکاو
محققان سرن راهکاری را برای آزمایش برروی ضدماده به عنوان منبعی از پادگرانش یا ضدگرانش یافته اند.
براساس گزارش BBC، ذرات ضدماده تصاویر وارونه از ذرات ماده معمولی هستند، با این تفاوت که از بار الکتریکی مخالف ماده معمولی برخوردارند. اینکه ضدماده چگونه به گرانش واکنش نشان میدهد هنوز ناشناخته باقی ماندهاست، با اینهمه دانشمندان احتمال می دهند که این ذرات به جای اینکه به پایین سقوط کنند، به بالا سقوط میکنند!
اکنون محققان برای حل این معمای فیزیکی قدمهای جدید برداشتهاند. ضدماده یکی از بزرگترین معماهای علم فیزیک به شمار میرود،به ویژه دانستن این نکته که مقادیر برابری از ماده و ضدماده آغازگر جهان هستی بودهاند، پیچیدگی این معما را افزایش خواهد داد. این دو ذره درصورت برخورد، طی فرایندی که نابودی نامیده میشود،یکدیگر را از بین برده و به نور تبدیل میکنند.
این سوال که چرا جهانی که انسان به چشم میبیند از ماده ساخته شده و بخشی بسیار کوچک از آن از ضدماده ساخته شدهاست، انگیزی انجام مطالعات متعددی برای درک تفاوت میان این دو ذره بودهاست. از جمله این مطالعات،تحقیقاتی است که در برخورددهنده بزرگ هادرون در سرن انجام میگیرند.
هفته گذشته محققان LHC در گزارشی به کشف تفاوتهایی جزئی در فرایند فرسایش ذرات مزون Bs اشاره کردند، که البته این گزارش نمیتوانست معمای ضدماده را حل کند. یکی از تفاوتهای مهم این دو ذره نحوه تعامل آنها با گرانش است اما این تفاوتی است که تا پیش از پیدایش آشکارساز آلفا در سرن امکان آزمایش آن وجود نداشت.
آلفا آزمایشگاهی است که با هدف به دام انداختن اتمهای ضدماده هیدروژن ساخته شدهاست. درست همانطور که اتم هیدروژن از یک پروتون و یک الکترون تشکیل شده،آنتیهیدروژن نیز از آنتیپروتون و پوزیترون ساخته شدهاست. در این آزمایشگاه این ضد ماده به اندازهای حفظ میشود که پیش از اینکه با مادهای برخورد کرده و نابود شود،بتوان برروی آن مطالعه کرد.
در سال 2010 تیم آلفا موفق شدند آنتیهیدروژن را برای مدتی طولانی حفظ کنند و در سال بعد توانستند آن را برای هزار ثانیه نگهداری کنند. این محققان اکنون با مراجعه به داده هایی که از 434 اتم ضدهیدروژن به دام افتاده جمعآوری کردهاند تلاش دارند پاسخ سوالی که درباره ضدگرانش و ضدماده وجود دارد را بیابند.
این محققان برروی مکان اتمهای ضدهیدروژن و موقعیتآنها، سقوط به بالا یا پایین، مطالعهای آماری انجام دادند و اکنون اولین سری از محدودیتها در چگونگی واکنش نشان دادن ضداتمها به گرانش را به دست آوردهاند. بهترین ویژگی پیشنهادی محققان این است که اتمهای ضد ماده 110 برابر بیشتر از اتمهای ماده در معرض گرانش قرار دارند درحالی که نیروی آنها 65 برابر کمتر و در جهت مخالف است و این یعنی ضدگرانش.
باوجود اینکه هنوز پاسخ سوالاتی که درباره ضدگرانش وجود دارد کشف نشده،محققان از این نکته که دستگاهی در جهان وجود دارد که با استفاده از آن میتوان به بررسی چنین موضوع پیچیدهای پرداخت، ابراز خشنودی میکنند.
همشهری
به تازگی پژوهشگران دانشگاههای تهران، مالک اشتر و اصفهان با ا اصلاح قانون گرانش نیوتن توضیحی برای ماده تاریک ارایه دادند و بر اساس آن اعلام کردند مادهتاریک چیزی جز یک نسبیت نیرو نیست.
به گزارش خبرنگار مهر، در کیهان شناسی انرژی تاریک نوعی انرژی فرضی است که سرعت انبساط جهان را میافزاید. حدود 200 میلیارد کهکشان که هر کدام دارای تقریبا 200 میلیارد ستاره است به وسیله تلسکوپها قابل تشخیص است اما این تعداد فقط 4 درصد از محل گیتی را تشکیل میدهد. حدود 73 درصد از جهان از انرژی تاریک ساخته شده است. هیچ کس نمیداند که ماهیت این ماده ناشناخته چیست، اما مقدار این نوع ماده از تمام اتمهای موجود در تمام ستارگان موجود در کل کهکشانهای قابل شناسایی، بیشتر است.
این نیروی عجیب اجزای جهان را با سرعت فزایندهای از یکدیگر دور میکند در حالی که نیروی گرانش با این نیرو مقابله کرده و از سرعت این گسترش میکاهد.
در این راستا محققان مطالعات بسیاری برای توضیح ماده تاریک و انرژی تاریک ارائه کردند و اخیرا نیز پژوهشگران 3 دانشگاه تهران، مالک اشتر و اصفهان با ارائه معادلهای توضیحی برای ماده تاریک و انرژی تاریک ارائه کردند.
ادامه مطلب رو ببینید
ادامه مطلب
یک پژوهش تازه که بر روی شیوه ی به دام افتادن کربن توسط تفتال های (ماگماهای) آتشفشانیِ سرشار از آهن، و سپس آزاد شدن آن ها انجام گرفته، سرنخ هایی درباره ی تکامل آغازین جو در سیاره ی بهرام و دیگر اجرام سنگی ارایه می دهد.
سیارهی بهرام در آغاز تاریخش جایگاه آتشفشانهای بسیار
سهمگین بوده که حجم چشمگیری متان را آزاد کرد. چون
متان توان گلخانه ای بالایی دارد، پس در آن زمان، حتی
یک جو رقیق هم می توانسته از وجود آب مایع سطحی
پشتیبانی کند.
ریشه ی ترکیب و ساختار جو یک سیاره به ژرفای زیر سطح آن بر می گردد. هنگامی که مواد گوشته ی سیاره گداخته شده و تفتال میسازد، کربنِ زیر سطح را در خود به دام می اندازد. با حرکت تفتال رو به بالا و به سوی سطح، از فشارش کاسته شده و کربن را به صورت گاز آزاد می کند.
روی سیاره ی زمین، کربن به صورت کربنات درون تفتال به دام افتاده و به صورت دی اکسید کربن آزاد شد. دی اکسید کربن یک گاز گلخانه ای است که به جو سیاره ی ما کمک می کند گرمایی که از خورشید به دست می آورد را در خود نگه دارد. ولی این که کربن در سیاره های دیگر چگونه از سطح به جو راه می یابد و - چگونه میتواند بر شرایط گلخانه ای آن جا اثر بگذارد - به درستی شناخته نشده بود.
آلبرتو سال از دانشگاه براون در پروویدنس رودآیلند و یکی از نویسندگان این پژوهش می گوید: «ما می دانیم که کربن از گوشته ی جامد به تفتال مایع راه می یابد، از مایع به گاز، و سپس آزاد می شود. ما می خواهیم بدانیم که انواع گوناگون کربنی که در شرایط مربوط به هر سیاره پدید آمده اند، چگونه بر این جابجایی اثر می گذارند.»
این تازه ترین پژوهش، که پژوهشگرانی از دانشگاه نورث وسترن و بنیاد کارنگی واشنگتن نیز در آن شرکت داشتند، نشان می دهد که در شرایطی مانند شرایط گوشته ی سیاره ی بهرام (مریخ)، ماه و دیگر اجرام، کربن عمدتن به گونه ی کربونیل آهن در تفتال به دام می افتد و به گونه ی گازهای مونوکسید کربن و متان آزاد می شود. هر دوی این گازها - به ویژه متان- توان گلخانه ای بالایی دارند.
این یافته نشان می دهد که در آغاز تاریخ بهرام، زمانی که کنش های آتشفشانی در سراسر آن گسترده بود، احتمالا به اندازهی کافی متان آزاد شده بوده تا سیاره را به حد چشمگیری گرم تر از امروز سازد.
یک تفاوت کلیدی میان شرایط گوشته ی زمین و گوشته ی دیگر اجرام خاکی چیزیست که دانشمندان از آن به عنوان بیدوامی (fugacity) اکسیژن یاد می کنند، مقدار اکسیژن آزادی که برای واکنش با عنصرهای دیگر در دسترس است. امروزه، گوشتهی زمین دارای بیدوامی اکسیژن نسبتا بالاییست، ولی در اجرامی مانند بهرام آغازین و ماه، این اندازه بسیار پایین است. پژوهشگران برای آن که دریابند آن بیدوامیِ کمترِ اکسیژن چه اثری بر جابجایی کربن داشته، با بهره از بازالت آتشفشانی همسان با بازالتی که در ماه و بهرام یافته شده، رشته آزمایش هایی انجام دادند.
آن ها سنگ های آتشفشانی را در دماها، فشارها، و بیدوامی اکسیژنی های گوناگون گداخته و ذوب کردند تا ببینند چه میزان کربن و از چه گونه ای توسط این گدازه ها جذب می شد. آن ها دریافتند که در بیدوامی های اکسیژنی پایین، کربن به گونهی "کربونیل آهن" در گدازه به دام می افتاد؛ چیزی که در پژوهش پیشین دیده نشده بود. با کاهش فشار، کربونیل آهن گازهای مونوکسید کربن و متان را آزاد می کرد.
دایان وتزل از دانشگاه براون می گوید: «ما دریافتیم که در شرایط بیدوامی اکسیژنی پایین تر، تفتال ها می توانند کربنی بیش از آنچه قبلا گمان می رفت را در خود حل کنند. این نکته نقشی بزرگ در آزادسازی گاز از درون سیاره ها و شیوه ی اثرگذاری آن بر تغییرات جو سیاره های گوناگون بازی می کند.»
سیاره ی بهرام در آغاز تاریخش جایگاه آتشفشان های فعال غول پیکر بود. این بدان معناست که در روند جابجایی کربن، مقدار چشمگیری متان در این سیاره آزاد شده بوده. و از آن جایی که توان گلخانه ای متان بسیار بالاتر از مونوکسید کربن است، پس این یافته نشان می دهد که در روزگار آغازین بهرام، حتی یک جو رقیق و تُنُک هم می توانسته شرایطی پدید آورد که برای نگه داشتن آب مایع روی سطح سیاره به اندازه ی کافی گرم باشد.
http://1star-7skies.blogspot.co.uk
خرید یک تلسکوپ بزرگترین تصمیم بک اخترشاس آماتور به شمار می آید. امیدواریم اولین تلسکوپی که می خرید تلسکوپی باشد که بیشتر از همه از آن استفاه کنید. تلسکوپی که خاطرات زیادی با آن دارید، تلسکوپی که بتوانید آن را به فرزندانتان بدهید.
بزرگترین مزیت تلسکوپ های خوب این است که در تمام طول زندگی با شما خواهند ماند. اگر به خوبی از آن مراقبت شود تجهیزات نوری آن خراب نمی شود و تا ابد ماندگار خواهد بود. امروزه اغلب تلسکوپ ها بسیار خوب و مناسب هستند، به غیر از برخی موارد استثنایی قابل توجه که به راحتی قابل شناسایی است.
مهمترین نکته در خرید یک تلسکوپ به خصوص زمانی که محدودیت مالی نیز وجود داشته باشد این است که تلسکوپی را خریداری کنید که مناسب شما بوده و علایق خاص شما را تحت پوشش قرار دهد.
تصاویری واقعی از تلسکوپ های گالیله
ادامه مطلب رو ببینید
ادامه مطلب
ستارهشناسان کانادایی میگویند که بررسی یک سیستم دو ستارهای عجیب نشان داده نظریه نسبیت اینشتین حتی در شدیدترین شرایط مشاهده شده نیز صحت دارد.
سیستم ستارهای مورد بررسی که حدود 7000 سال نوری با زمین فاصله داشته، به دلیل ویژگیهای منحصربفرد هر ستاره و نزدیک بودن آنها به یکدیگر کاملا استثنایی است.
یکی از این دو جفت، یک ستاره کوچک اما نوترونی سنگین بوده که یکی از پرجرمترین نمونههای تائید شده تا به امروز با گرانش 300 میلیارد برابر زمین است و با سرعت 25 بار در ثانیه میچرخد.
در اطراف این تپاختر، یک ستاره کوتوله سبکتر با مدار دو و نیم ساعته گردش میکند که مدار نامعمول و بسیار کوتاهی در میان مجموعههای دو ستارهای محسوب میشود.
به گفته ستارهشناسان، رصد این ستارگان یک تغییر چشمگیر را در دوره مداری این جفت برای هشت میلیونیوم ثانیه در هر سال شناسایی کرده است.
با توجه به جرمهای تپاختر و کوتوله سفید، بنظر میرسد آنچه اینشتین در فرضیه خود پیشبینی کرده باید اتفاق بیفتد.
بر اساس نظریه نسبیت اینشتین، گرانش در نتیجه انحنای فضا-زمان بوجود آمده از حضور جرم و انرژی است و در اثر گردش این دوستاره در اطراف یکدیگر، امواج گرانشی تابیده میشود که در زمان حرکت در فضا-زمان چین میخورد.
در نتیجه این فرآیند، این ستارگان انرژی از دست داده، به یکدیگر نزدیکتر میشوند و همانطور که اینشتین پیشبینی کرده، دوره مداری کوتاهتر میشود.
نتایج این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.
کنجکاو
تلسکوپ فضایی هابل موفق به رصد یک سحابی بادبزن شکل آبیرنگ در صورت فلکی قیفاووس شده است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با توسعه رصدهای نجومی مدرن، امکان مشاهده محل زایش، شکل گیری و بروز تغییرات ظریف در ستارگان و سیارات جدید فراهم شده است.
در جدیدترین تصویر تهیه شده توسط تلسکوپ فضایی هابل، نقطه درخشانی در لبه ساختار بادبزن شکل آبی رنگ دیده می شود که در حقیقت ستاره جوانی به نام V*PV Cephei یا به اختصار PV Cep است.
این منطقه بدلیل ساختار بادبزن شکل سحابی GM 1-29، یکی از اهداف مورد توجه منجمان آماتور محسوب می شود؛ سحابی Gyulbudaghian یا GM 1-29 در حال تغییر شکل مداوم بوده و درخشش نور ستاره نیز در طول زمان تغییر می کند.
تصاویر تهیه شده از ستاره PV Cep در سال 1952 نشانگر یک رگه مبهم شبه سحابی، مانند دم یک دنباله داشت که در تصاویر 25 سال بعد ساختار بادبزن شکل سحابی کاملا نمایان شد.
زمان 25 سال دوره بسیار کوتاهی در بازه زمانی کیهانی محسوب میشود، به همین دلیل اخترشناسان معتقدند که این رگه اسرارآمیز یک پدیده موقت مانند بقایای یک فوران عظیم ستارهای، مشابه فورانهای خورشیدی در منظومه شمسی است؛ تغییر درخشش ستاره نیز احتمالا با شروع فاز سوختن هیدروژن که به معنای رسیدن ستاره به مرحله بلوغ و تکامل است، مرتبط است.
به نظر می رسد که ستاره PV Cep در دیسکی از گرد و غبار و گاز محاصره شده است که باعث ممانعت از فرار نور در جهات مختلف میشود؛ بنابراین ساختار بادبزن شکل نتیجه فرار نور ستاره از این دیسک و تابش آن بر روی سحابی است.
ستاره PV Cep در صورت فلکی قیفاووس در فاصله یک هزار و 600 سال نوری با زمین واقع شده است.
ستاره PV Cep بشکل نقطه درخشان در لبه سحابی بادبزنی
* تلسکوپ فضایی هابل در بیست و سومین سالگرد استقرارش در مدار زمین، تصویری زیبا از سحابی سر اسب را منتشر کرده است.
تصویر غبار و گاز این سحابی زیبا و متمایز این بار در نور مادون قرمز منتشر شده است، که هدیه زیبایی از سوی هابل به طرفدارانش میباشد. این سحابی تاریک در ابر مولکولی شکارچی است که نزدیک به شرقیترین نقطهٔ صورت فلکی جبار ( شکارچی ) قرا گرفتهاست و ۱۵۰۰ سال نوری تا زمین فاصله دارد.
تلسکوپ فضایی هابل ، تلسکوپی است که در آوریل سال ۱۹۹۰ میلاد به فضا فرستاده شد. هابل در طول این سالها با نمایان کردن جلوههای شگفتانگیزی از عالم، به سؤالات بسیاری پاسخ گفتهاست. این تلسکوپ تاکنون صدها هزار تصویر از اجسام آسمانی و کهکشان ها را به زمین ارسال کرده است. این تلسکوپ هر ۹۷ دقیقه در ارتفاع ۵۶۸ کیلومتری با سرعت حدود ۲۸ کیلومتر در ساعت دور زمین گردش می کند. هابل انرژی مورد نیاز خود را از طریق دو پانل خورشیدی خود از خورشید بدست می آورد
ادامه مطلب رو ببینید
ادامه مطلب
[ شنبه 31 فروردين 1392برچسب:هابل , سحابی کله اسبی,
] [ 17:11 ] [ زهرا ][
معادله ی نسبیت عام دارای زیر ساخت ریاضی محکمی است که با زمان متناسب است و مزیت آن هم این است که می توان زمان را به سریعتر از آنکه به آینده برود به عقب برد.
اگر شما این معادله را که بتوان روی زمان کنترل داشت را برای سیاه چاله بنویسید نتیجه اش شی ای به نام سفید چاله خواهد بود که کاملا خلاف سیاه چاله است به این مفهوم که اگر چیزی از دام سیاه چاله نمی تواند بگریزد چیزی نخواهد توانست به دام سفید چاله بیافتد در واقع اگر سیاه چاله کارش بلعیدن باشد سفید چاله کارش بیرون انداختن است.
در فیزیک نجومی ، یک سفید چاله از واژگونی زمانی در یک سیاه چاله به وجود می آید . در حالی که یک سیاه چاله در حقیقت مانند یک جارو برقی عمل کرده و هرچیزی را که نزدیکتر از افق رویداد آن باشد می بلعد , یک سفید چاله موادی را از افق رویداد خود با سرعت بسیار زیاد به بیرون پرتاب می کند. با توجه به شتاب ثابت این دو چاله می توان گفت چه سیاه چاله چه سفید چاله هر دو جذب کننده مواد هستند و تفاوت آنها در پتانسیل آنها در مرز افق رویداد آنها است.
در یک سیاه چاله مواد در افق رویداد آن می توانند فقط جذب گرددند در حالی که در افق رویداد یک سفید چاله بظر میرسد که مواد با سرعتی زیاد حتی در حدود نور منتشر می شوند و مانند یک منبع عمل می کنند . بنظر می رسد که یک سیاه چاله هرچیزی را که بدرون خود می کشد از یک جایی دیگر با همان آهنگ خارج می کند.
سفید چاله ها نیز مانند سیاهچاله ها دارای نمونه های کوچکتری نیز می باشند الکترون ها نمونه هایی از یک سفید چاله کوچک هستند. الکترونها یک جرم فشرده شده با مرکز خالی می باشند که فضای خالی داخل الکترون از یک فضای کوانتمی غیرمادی انباشته شده است و در لایه بیرونی آن از یک فضای کوانتمی مادی اشباع شده است و این موضوع سبب دفع الکترونها از یکدیگر و جذب توسط پروتونها که نمونه هایی از یک میکروسیاهچاله می باشند است.
اما جالب است بدانیم که این چاله سفید که هنوز در آسمان رصد نشده و مانند یک تئوری می باشد به پیشنهاد استیون هاوکینگ ارائه شد که دلیل و برهانش بر می گردد به ترمودینامیک که پیش بینی می کند برای اینکه یک گاز داخل این سیاه چاله ها درتعادل گرمایی باشند نیاز هست که در زمان گذشته یا بهتر معکوس زمانی این مواد در تعادل باشند که برای حل این مشکل وجود یک سفید چاله ضروری شد. در واقع سفید چاله ها در دنیای ریاضی زندگی می کنند و این بدان معنا نیست که حتما باید در دنیا وجود داشته باشند در حقیقت آنها اصلا وجود خارجی ندارند زیرا راهی برای تولید آنها وجود ندارد.
http://bigbangpage.com
تعریف واقعی نور چیست؟
تعریف دقیقی برای نور نداریم، جسم شناخته شده یا مدل مشخص که شبیه آن باشد وجود ندارد. ولی لازم نیست فهم هر چیز بر شباهت مبتنی باشد. نظریه الکترومغناطیسی و نظریه کوانتومی باهم ایجاد یک نظریه نامتناقض و بدون ابهام میکنند که تمام پدیدههای نوری را میکنند. نظریه ماکسول درباره انتشار نور بحث میکند در حالی که نظریه کوانتومی برهمکنش نور و ماده یا جذب و نشر آن را شرح میدهد ازآمیختن این دو نظریه ، نظریه جامعی که کوانتوم الکترودینامیک نام دارد، شکل میگیرد. چون نظریههای الکترومغناطیسی و کوانتومی علاوه بر پدیدههای مربوط به تابش بسیاری از پدیدههای دیگر را نیز تشریح میکنند منصفانه میتوان فرض کرد که مشاهدات تجربی امروز را لااقل در قالب ریاضی جوابگو است. طبیعت نور کاملا شناخته شده است،
ماهیت های نور:۱-ماهیت ذرهای ۲-ماهیت موجی ۳- ماهیت الکترومغناطیس ۴-ماهیت کوانتومی نور۵-نظریه مکملی ، اما باز هم این پرسش هست که واقعیت نور چیست؟
ادامه مطلب
ناسا هشدار داده است که در خورشید اتفاق غیرمنتظره ای در شرف وقوع است.
به گزارش خبرگزاری مهر، امسال قرار است سال اوج فعالیتهای خورشیدی باشد، فعالیتهایی که یک چرخه خورشیدی 11 ساله داشته و طی آن فعالیتهای تنها ستاره منظومه شمسی به اوج می رسد.
اما همچنان که این تصاویر نشان می دهد، فعالیت خورشیدی درحال حاضر نسبتا پایین است.
به رغم این که ناسا طوفانهای شدید خورشیدی را پیش بینی می کند، تعداد لکه های خورشیدی نیز نسبت به سال 2011 کاهش یافته و شراره های قوی خورشیدی هر از گاهی مشاهده شده اند
ادامه مطلب
دانشمندان با استقرار یک دستگاه 2 میلیارد دلاری در ایستگاه بین المللی فضایی در آستانه توضیح " ماده تاریک" به عنوان یکی از اسرار آمیزترین حقایق درباره کیهان و کل جهان هستند.
به گزارش خبرگزاری مهر، یک گروه بین المللی از دانشمندان که اظهار می دارند این آشکار ساز اشعه کیهانی نخستین سرنخ از ماده تاریک را که هرگز پیش از این به طور مستقیم مشاهده نشده را یافته است.
این تیم اظهار داشته که نخستین نتایج از دستگاه طیف نگار آلفا مغناطیسی که دوسال پیش به فضا پرتاب شد نخستین شواهد از وجود یک پدیده فیزیکی را نشان داده که می تواند همان ماده عجیب و ناشناخته باشد که دانشمندان در جستجوی آن هستند.
دستگاه طیف نگار آلفا مغناطیسی، یک نوع شتابگر ذرات است که به " برخورد دهنده بزرگ هادرون فضایی" هم مشهور شده است که اشاره ای به برخورد دهنده بزرگ هادرون روی زمین دارد. نخستین نتایج از این دستگاه یک نگاه اجمالی به چیزی را فراهم کرده که می تواند ماده تاریک باشد.
متن کامل خبر در ادامه مطلب
ادامه مطلب
[ شنبه 17 فروردين 1392برچسب:ماده تاریک,
] [ 20:30 ] [ زهرا ][
منجمان با بهره بردن از یک تکنیک ابتدائی٬ از اسرارِ سیاهچالهی عظیمی که در مرکز کهکشان راهشیری وجود دارد٬ پرده برداشتهاند.
بهگفتهی آندریا گز (Andrea Ghez) این تکنولوژی در اواسط دههی ۱۹۸۰ کاملاً یک تفریح بحساب میآمد٬ اما بعدها جزء مباحث علمی قلمداد شد. گِز در ابتدا استخدام موسسهی MIT در کمبریج بود و برای یک منجم و به عنوان دانشجوی او فعالیت داشت. او در آن ایام دربارهی منابع غیرعادی کیهانی٬ چیزهای زیادی یاد گرفت و شیفتهی این شد که تصور کند چنان منابعی میتوانند سیاهچاله باشند؛ سیاهچالهها نقاطی هستند با جاذبهی گرانشیِ بسیارقوی که حتی نور هم قادر نیست از آن فرار کند. او در آن دوران به گفتهی خودش٬ کاملاً مجذوب این منابع غیرعادی شده بود و قریب به دو تابستان برروی تلسکوپهایی که در آریزونا و شیلی قرار داشت وقت صرف کرد.
اکنون ستارهشناسی در دانشگاه کالیفرنیا در لسآنجلس احساس مشابهی دارد. شیفتگی او به سیاه چالهها او را به این رهنمون ساخت تا وجود بزرگترین سیاهچالهای را که در همسایگی کیهانیما در مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد (به شکل زیر توجه کنید) را به اثبات برساند.
متن کامل در ادامه مطلب
ادامه مطلب
[ یک شنبه 11 فروردين 1392برچسب:سیاهچاله مرکز کهکشان,
] [ 10:58 ] [ زهرا ][
برخی از دانشمندان علوم فضایی می گویند فضاپیمای وویجر-۱ احتمالا منظومه شمسی را ترک کرده است که اگر این مطلب تایید شود، وویجر اولین ماشین ساخت بشر است که از منظومه ما بیرون می رود.
وویجر در سال ۱۹۷۷ زمین را ترک کرد و اکنون در فاصله ۱۸ میلیارد کیلومتری ما قرار دارد.
دانشمندان در چند سال اخیر به دنبال جمع آوری شواهد خروج آن از منظومه شمسی بوده اند. این فضاپیما در این مدت ناظر تغییراتی محیطی بوده که حاکی از قرار داشتن آن در منطقه مرزی منظومه است.
اکنون برخی از محققان می گویند به باور آنها این کاوشگر از حیطه نفوذ خورشید موسوم به هلیوسفر خارج شده است- هلیوسفر یک حباب مغناطیسی از ذرات باردار است که منظومه شمسی را احاطه کرده است.
با این حال هنوز برخی دیگر از دانشمندان در این مورد تردید دارند. سوزان داد، مدیر پروژه وویجر گفت: "پنج عدد از ابزارهای فضاپیما هنوز در حال کار است و ما اکنون در داده های دریافتی شاهد این هستیم که درحال ورود به حیطه میان ستاره ها هستیم. شاهد اتفاقاتی هستیم که به این باور دامن می زند که روی چنین مرزی هستیم."
شواهدی که "داد" از آن حرف می زند شامل افت شدت ذرات خورشیدی و شدت گرفتن اشعه های کیهانی است که از فضای میان ستاره ای می آید. شاهدی که به خصوص اساس یافته تازه است به اواخر ماه اوت در تابستان گذشته بازمی گردد.
پروفسور بیل وبر از دانشگاه ایالتی نیومکزیکو در لاس کروسس از نویسندگان مقاله تازه می گوید که ظرف فقط چند روز، شدت تشعشعات هلیوسفری کاهش پیدا کرد و شدت اشعه کیهانی بالا رفت چیزی که نشانه خروج فضاپیما از هلیوسفر است.
ناسا می گوید این برداشت در میان کسانی که روی این پروژه کار می کنند همگانی نیست و پروفسور وبر اذعان می کند که بحث در این مورد ادامه دارد.
هدف اولیه ماموریت این کاوشگر مطالعه سیارات دورافتاده منظومه شامل مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد، اما همچنان به مسیرش ادامه داد. مسیر کاوشگر بعد از آن تغییر داده شد تا در جهت کلی مرکز راه شیری به حرکت در آید.
تولید الکتریسیته از منبع پلوتونیومی وویجرها ده تا ۱۵ سال دیگر متوقف خواهد شد که در آن مرحله ابزارها و فرستنده های آنها از کار خواهد افتاد.
این ادعا در مقاله ای در مجله "نامه های تحقیقات ژئوفیزیکی" منتشر خواهد شد.
کنجکاو
[ یک شنبه 11 فروردين 1392برچسب:خروج اولین دستگاه ساخت بشر از منظومه شمسی,
] [ 10:56 ] [ زهرا ][
همه ساله در روزهای پایانی سال شمسی داغ ترین حرف ها مربوط به ویژگی های سال آینده می باشد و بحثی که بیش از بقیه در میان مردم جلب توجه می کند لحظه تحویل سال است.
کره زمین در مداری بیضوی شکل به دور ستاره خورشید در حال چرخش می باشد که در این مدار گاهی در نزدیک ترین نقطه به خورشید و مواقعی در دورترین نقطه از خورشید قرار می گیرد که در دورترین نقاط انقلاب تابستانی و زمستانی را برای زمین به وجود می آورند و کره زمین را در فصل زمستان و تابستان قرار می دهند.
اما زمانی که در نقطه وسط این مدار قرار می گیرند و فاصله آن با ستاره خورشید خیلی دور نیست را، نقطه اعتدالین می گویند که به دو نقطه بهاری و اعتدال پاییزی نام نهاده شده اند که دقیقاً محل تلاقی دو مدار گردش خورشید به دور زمین و دایره استوای سماوی است و در این دو نقطه میزان طول شب و روز یکسان می شود.
در واقع اعتدال یعنی دقیقاً زمانی که خورشید از دید ناظر زمینی از صفحه استوای سماوی عبور می کند و حرکت خود را به سمت شمال آسمان ادامه می دهد و همیشه اعتدال بهاری در نیم کره شمالی با اعتدال پاییزی در نیم کره جنوبی همزمان است.
اعتدال بهاری آغاز بهار نجومی در نیم کره شمالی است جشن باستانی نوروز از لحظه اعتدال بهاری در نیم کره شمالی شروع می شود و که ما ایرانیان در ایران به لحظه تحویل سال معروف است.
پس از اعتدال بهاری و مساوی شدن زمان روز و شب روزها بلندتر و شب ها کوتاه تر می شود و هر سال زمینی 365 روز و حدوداً 6 ساعت است که همین 6 ساعت دلیل متغییر بود ساعت سال تحویل هر سال با سال بعد می باشد یعنی همه ساله حدوداً 6 ساعت سال تحویل جلو می افتد.
کنجکاو
[ یک شنبه 11 فروردين 1392برچسب: تحویل سال در فضا ,
] [ 10:53 ] [ زهرا ][
دانلود کتاب انرژی اتمی
انتشارات : دانش و فن برای همه
قالب : PDF
حجم کتاب : 4.5MB
تعداد صفحات : 150
وب سایت نگارنده : http://ali.afzal.samadi.free.fr
پست الکترونیک : alialzalsamadi@yahoo.fr
[ جمعه 9 فروردين 1392برچسب: دانلود کتاب انرژی اتمی, علی افضل صمدی,
] [ 11:42 ] [ زهرا ][
گذر سیاره ی زهره از مقابل خورشید
گذرهای سیارهای از مقابل خورشید از پدیدههای کمیاب آسمان هستند که از دید ناظر زمینی تنها برای دو سیاره تیر و ناهید (سیارات داخلی مدار زمین) رخ میدهد.
ماه گرفتگی که از ایران قابل مشاهده نبود
ماه گرفتگی کامل شنبه 19 آذر (10 دسامبر) سال 91 از ساعت 14:06 به وقت جهانی از آسیا آغاز شد و در حدود یکساعت به طول انجامید.
مشاهده دنبالهدار "پن" در آسمان ایران
دنبالهدار "پن" در روز 6 ژوئن با استفاده از آرایه تلسکوپی 1.8 متری در هاوایی کشف شد که در زمان کشف قدر (درخشندگی) این دنبالهدار بیشتر از 6 بوده که قابل مشاهده با چشم غیر مسلح نبوده است.
ادامه مطلب
[ یک شنبه 4 فروردين 1392برچسب:مشاهده مهمترین رویداد نجومی قرن در سال 91 + عکس,
] [ 17:37 ] [ زهرا ][
سال جدید میلادی با وقایع نجومی دیدنی از جمله گذر دو ستاره دنبالهدار PANSTARRS و ISON همراه است و در ماه امسال، میتوان دست کم شاهد یک رویداد نجومی بود.
در تقویم رویدادهای نجومی سال 2013 میلادی شاهد این پدیده ها خواهیم بود:
21 ژانویه- مقارنه نزدیک ماه و مشتری
ساکنان آمریکای شمالی شاهد مقارنه و عبور ماه از بخش جنوبی سیاره مشتری خواهند بود که نزدیکترین مقارنه تا سال 2026 میلادی محسوب میشود.
2 تا 23 فوریه – نمای زیبای عطارد
سیاره عطارد در غرب آسمان و کمی پس از غروب خورشید در نمای زیبا قابل مشاهده خواهد بود.
10 تا 24 مارس – دنبالهدار PANSTARRS
این دنبالهدار ژوئن 2011 به وسیله تلسکوپ Pan - STARRS1 در هاوایی شناسایی شده است و در مدت دو هفته، در بهترین شرایط رصدی قرار میگیرد.
در این زمان دنبالهدار PANSTARRS در نزدیکترین فاصله با خورشید (45 میلیون کیلومتری) یا 164 میلیون کیلومتری زمین قرار میگیرد؛ این دنبالهدار درخشان در غرب - شمال غرب آسمان دقایقی پس از غروب خورشید قابل مشاهده خواهد بود.
25 آوریل – ماه گرفتگی جزئی
در خسوف جزئی کمتر از دو درصد قطر ماه در سایه زمین فرود میرود؛ ساکنان اروپا، آفریقا، استرالیا و بیشتر مناطق آسیا شاهد این پدیده نجومی خواهند بود.
9 می – گرفتگی حلقوی خورشید
کسوف حلقوی موسوم به «حلقه آتش خورشید» که کلا شش دقیقه و چهار ثانیه به طول میانجامد؛ در این زمان دیسک ماه حدود 4.5 درصد کوچکتر از دیسک خورشیدی است و تنها حلقهای از اطراف خورشید قابل مشاهده است.
24 تا 30 می – رقص سیارات عطارد، زهره و مشتری
سیارات عطارد، زهره و مشتری کمی پس از غروب خورشید چرخش زیبایی در اطراف یکدیگر داشته و یکی پس از دیگری موقعیت خود را تغییر میدهند.
23 ژوئن – پدیده ابر ماه
زمانی که ماه کامل در نزدیک ترین فاصله از مدار خود با زمین قرار می گیرد، پدیده «ابر ماه» (supermoon) ایجاد می شود.
در نزدیکترین نقطه با زمین در سال 2013 و در فاصله 356 هزار کیلومتری با زمین قرار میگیرد و چهره ابر ماه در آسمان دیده میشود.
12 آگوست – بارش شهابی برساوشی
زیباترین بارش شهابی برساوشی (Perseid Meteor Shower) با میانگین 90 شهاب در هر ساعت، در میانه فصل تابستان روی خواهد داد.
18 اکتبر – خسوف نیم سایه ای
ساکنان آسیا، اروپا، آفریقا مناطق مرکزی در شرق آمریکای شمالی شاهد پدیده ماه گرفتگی نیم سایه ای خواهند بود.
3 نوامبر – خورشید گرفتگی دوگانه (هیبریدی)
خورشید گرفتگی دوگانه (Hybrid Eclipse) که ترکیبی از کسوف کامل و حلقوی است، در آفریقای مرکزی اوگاندا، کنیا و کنگو قابل مشاهده است.
اواسط نوامبر تا اوایل دسامبر – ستاره دنبالهدار ISON
ماه سپتامبر 2012 میلادی دو منجم آماتور با استفاده از تلسکوپ شبکه نوری علمی بین المللی (ISON) موفق به کشف دنبالهدار جدیدی شدند.
این دنبالهدار بسیار درخشان ISON نامگذاری شده است و پس از ورود به منظومه شمسی، در نزدیکترین فاصله با خورشید یعنی در فاصله 1.2 میلیون کیلومتری قرار میگیرد و حتی در نور روز نیز قابل مشاهده است.
13 و 14 دسامبر – بارش شهابی جوزایی
روزهای پایانی سال 2013 میلادی نیز با یک بارش شهابی جوزایی (Geminid Meteor Shower) همراه خواهد بود.
[ یک شنبه 4 فروردين 1398برچسب:تقويم مهمترين رويداد هاي نجومي سال 2013 ,
] [ 17:34 ] [ زهرا ][
بیا وگرنه در این انتظار، خواهم مرد
اگر که بی تو بیاید بهار، خواهم مرد
به روی گونهی من، اشک سالها جاری است
و زیر پای همین آبشار، خواهم مرد
خبر رسید که تو با بهار، میآیی
در انتظار تو من تا بهار خواهم مرد
نیامدی و خدا آگه است من هر روز
به اشتیاق رخت چند بار، خواهم مرد
اللهم عجّل لولیک الفرج
سال نو مبارک بهاری باشید
با سلام به تمامی دوست داران علم زیبای ستاره شناسی .
با نزدیک شدن به سال جدید و نوروز باستانی اینجانب جالب دانستم که این وبلاگ هم حال و هوای نوروز بگیره . از این رو می خواهم یک سفره ی هفت سین نجومی ( که البته جنبه ی آموزشی هم دارد ) در این جا قرار دهم :
ستارگان
سیارات
سحابی ها
سیارک ها
ستاره های دنباله دار
سیاه چاله ها
سوپر نواها(ابرنواختر ها)
توضیحات در ادامه مطلب
ادامه مطلب
لحظه تحويل سال 1392 هجري شمسي به ساعت رسمي جمهوري اسلامي ايران:
ساعت 14 و 31 دقيقه و 56 ثانيه
روز چهارشنبه 30 اسفند 1391 هجري شمسي هجري شمسي
مطابق 8 جمادیالاولي 1434 هجري قمري
و 20 مارس 2013 ميلادي
مرکز تقویم موسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران
[ پنج شنبه 10 اسفند 1391برچسب:لحظه تحويل سال 1392,
] [ 11:58 ] [ زهرا ][
[ جمعه 20 بهمن 1391برچسب:تقویم , اوقات شرعی , همدان,
] [ 19:5 ] [ زهرا ][
به تازگی نقشهای از مشتری توسط ناسا منتشر شده است که نه تنها دقیقترین نقشه رنگی سراسری است که تا کنون از مشتری تهیه شده، این سیاره را از نمایی متفاوت به تصویر میکشد.
به گزارش علم پرس به نقل از خبرآنلاین؛ بشقاب رنگارنگ زیبایی که در عکس زیر میبینید، در واقع سطح بزرگترین سیاره منظومه شمسی است. این نقشه رنگارنگ از مشتری، به کمک تصاویر دوربین زاویه بسته نصب شده بر روی فضاپیمای کاسینی ناسا تهیه شده است. کاسینی در حین ماموریت خود به سوی زحل، از کنار این غول منظومه شمسی عبور کرد و این عکسها را در دسامبر ۲۰۰۰ / آذر ۱۳۷۹ از مشتری تهیه کرد. اگرچه کوچکترین عارضه قابل مشاهده در عکس حدود ۱۲۰ کیلومتر پهنا دارد، اما این عکسها دقیقترین نقشههای رنگی سراسری هستند که تا کنون از مشتری تهیه شده است.
به گزارش وایرد، این نقشه از ترکیب ۳۶ عکس ساخته شده است. طی ۹ ساعتی که مشتری در زیر سفینه مشغول گردش بود، هر ساعت عکسهایی دوتایی در دو رنگ مختلف توسط دوربین گرفته میشد که نیمکرههای شمالی و جنوبی مشتری را پوشش میداد. اگرچه تصاویر خام تنها از دو رنگ با طول موجهای ۷۵۹ نانومتر (نزدیک به فروسرخ) و ۴۵۱ نانومتر (آبی) تشکیل شده بودند، اما رنگهای نقشه نزدیک به همانهایی هستند که انسان هنگام خیره شدن به مشتری مشاهده میکند.
این نقشه تنوعی از عوارض ابری رنگی را نشان میدهد، که شامل نوارها و کمربندهای موازی قرمز قهوهای و سفید، لکه قرمز مشتری، نواحی آشفته چند لختهای، بیضیهای سفید و چندین گرداب کوچک است. نوارهای سفید، ابرهای مرتفعتر و سردتر جو مشتری هستند و کمربندهای قهوهای، ابرهای گرمتر و پستتر جو مشتری. بسیاری از این ابرها به دلیل کشش و چینخوردگی دائمی ناشی از بادهای مشتری، به صورت رگه و موج دیده میشوند. عوارض آبی خاکستری اطراف لبه نوار روشن مرکزی «لکههای داغ» استوایی هستند؛ سامانههای هوایی که کاوشگر گالیله ناسا برای انجام تحقیقات بیشتر وارد یکی از آنها شد. لکههای روشن کوچک درون نوار نارنجی شمال استوای مشتری، طوفانهای آذرخشی هستند. نواحی قطبی از شفافیت کمتری برخوردار هستند چرا که نگاه کاسینی به آنها از میان مه جوی ضخیمتر و با زاویه بوده است.
علم پرس
[ پنج شنبه 19 بهمن 1391برچسب:مشتری از نمایی متفاوت,
] [ 20:29 ] [ زهرا ][
یکی از بزرگترین توفانهای سطح سیاره زحل ممکن است در نهایت در اثر خفگی با دنباله خود آرام شده باشد.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، پژوهش جدید دانشمندان نشان داده که توفان عظیم بهاری که برای 267 روز در سالهای 2010 و 2011 با سرعت در سطح سیاره زحل حرکت میکرد، احتمالا پس از گردش در اطراف این سیاره با دنباله خود برخورد کرده است.
دانشمندان تا پیش از این با چنین پدیدهای که یک توفان از خود تغذیه کند، روبرو نشده بودند و هنوز توضیح قابل توجهی در مورد افول توفان در زمان مواجهه سر و انتهای آن با یکدیگر وجود ندارد.
این توفان غولپیکر یکی از «نقاط عظیم سفید» سیاره زحل بوده که در هر سال زحل که برابر با 30 سال زمینی بوده، آغاز میشود.
جدیدترین توفان این سیاره در اواخر ژانویه 2011 اطراف سیاره را در برگرفته و در نهایت حدود 150 هزار کیلومتر از شمال تا جنوب رشد کرد که در نهایت در اواخر ماه ژوئن همان سال پایان یافت.
این تندباد یکی از طولانیترین توفانهای مشاهده شده در زحل بود و همچنین اولین موردی بود که توسط یک فضاپیمای مداری بطور نزدیک مورد بررسی قرار میگرفت.
این پژوهش در مجله Icarus منتشر شده است.
مجموعه تصاویر بزرگترین توفان سیاره زحل از زمان آغاز
لایههای ابر متفاوت بزرگترین توفان سیاره زحل
الگوهای باد در یک گردباد چرخشی ساعتگرد پس از پایان توفان