هیچگاه چیزی را کاملا یاد نگرفته ای،مگر اینکه بتوانی آنرا به مادربزرگت بفهمانی!
آلبرت انیشتین
[ پنج شنبه 4 اسفند 1398برچسب:انیشتین,
] [ 19:36 ] [ زهرا ][
سال جدید میلادی با وقایع نجومی دیدنی از جمله گذر دو ستاره دنبالهدار PANSTARRS و ISON همراه است و در ماه امسال، میتوان دست کم شاهد یک رویداد نجومی بود.
در تقویم رویدادهای نجومی سال 2013 میلادی شاهد این پدیده ها خواهیم بود:
21 ژانویه- مقارنه نزدیک ماه و مشتری
ساکنان آمریکای شمالی شاهد مقارنه و عبور ماه از بخش جنوبی سیاره مشتری خواهند بود که نزدیکترین مقارنه تا سال 2026 میلادی محسوب میشود.
2 تا 23 فوریه – نمای زیبای عطارد
سیاره عطارد در غرب آسمان و کمی پس از غروب خورشید در نمای زیبا قابل مشاهده خواهد بود.
10 تا 24 مارس – دنبالهدار PANSTARRS
این دنبالهدار ژوئن 2011 به وسیله تلسکوپ Pan - STARRS1 در هاوایی شناسایی شده است و در مدت دو هفته، در بهترین شرایط رصدی قرار میگیرد.
در این زمان دنبالهدار PANSTARRS در نزدیکترین فاصله با خورشید (45 میلیون کیلومتری) یا 164 میلیون کیلومتری زمین قرار میگیرد؛ این دنبالهدار درخشان در غرب - شمال غرب آسمان دقایقی پس از غروب خورشید قابل مشاهده خواهد بود.
25 آوریل – ماه گرفتگی جزئی
در خسوف جزئی کمتر از دو درصد قطر ماه در سایه زمین فرود میرود؛ ساکنان اروپا، آفریقا، استرالیا و بیشتر مناطق آسیا شاهد این پدیده نجومی خواهند بود.
9 می – گرفتگی حلقوی خورشید
کسوف حلقوی موسوم به «حلقه آتش خورشید» که کلا شش دقیقه و چهار ثانیه به طول میانجامد؛ در این زمان دیسک ماه حدود 4.5 درصد کوچکتر از دیسک خورشیدی است و تنها حلقهای از اطراف خورشید قابل مشاهده است.
24 تا 30 می – رقص سیارات عطارد، زهره و مشتری
سیارات عطارد، زهره و مشتری کمی پس از غروب خورشید چرخش زیبایی در اطراف یکدیگر داشته و یکی پس از دیگری موقعیت خود را تغییر میدهند.
23 ژوئن – پدیده ابر ماه
زمانی که ماه کامل در نزدیک ترین فاصله از مدار خود با زمین قرار می گیرد، پدیده «ابر ماه» (supermoon) ایجاد می شود.
در نزدیکترین نقطه با زمین در سال 2013 و در فاصله 356 هزار کیلومتری با زمین قرار میگیرد و چهره ابر ماه در آسمان دیده میشود.
12 آگوست – بارش شهابی برساوشی
زیباترین بارش شهابی برساوشی (Perseid Meteor Shower) با میانگین 90 شهاب در هر ساعت، در میانه فصل تابستان روی خواهد داد.
18 اکتبر – خسوف نیم سایه ای
ساکنان آسیا، اروپا، آفریقا مناطق مرکزی در شرق آمریکای شمالی شاهد پدیده ماه گرفتگی نیم سایه ای خواهند بود.
3 نوامبر – خورشید گرفتگی دوگانه (هیبریدی)
خورشید گرفتگی دوگانه (Hybrid Eclipse) که ترکیبی از کسوف کامل و حلقوی است، در آفریقای مرکزی اوگاندا، کنیا و کنگو قابل مشاهده است.
اواسط نوامبر تا اوایل دسامبر – ستاره دنبالهدار ISON
ماه سپتامبر 2012 میلادی دو منجم آماتور با استفاده از تلسکوپ شبکه نوری علمی بین المللی (ISON) موفق به کشف دنبالهدار جدیدی شدند.
این دنبالهدار بسیار درخشان ISON نامگذاری شده است و پس از ورود به منظومه شمسی، در نزدیکترین فاصله با خورشید یعنی در فاصله 1.2 میلیون کیلومتری قرار میگیرد و حتی در نور روز نیز قابل مشاهده است.
13 و 14 دسامبر – بارش شهابی جوزایی
روزهای پایانی سال 2013 میلادی نیز با یک بارش شهابی جوزایی (Geminid Meteor Shower) همراه خواهد بود.
[ یک شنبه 4 فروردين 1398برچسب:تقويم مهمترين رويداد هاي نجومي سال 2013 ,
] [ 17:34 ] [ زهرا ][
25 آبان (16 November)
Image Credit & Copyright: Babak Tafreshi (TWAN)
دنباله دار آیسان در حین نزدیک شدنش و برخوردش با خورشید در 28 نوامبر، هرروز و هر روز درخشان تر می شود. پیش بینی ها گزارش داده اند که درخشش آن به صورت ثابتی رو به افزایش است، به طوری که برای چشم غیر مسلح در آسمان های تاریک قابل رویت است و در حال روییدن دنباله های بیشتر و پیچیده است. دنباله آیسان، حدود دو درجه در این نمای تلسکوپی گسترده شده است؛ این تصویر در صبح 15 نوامبر و از آسمان کنیای جنوبی به ثبت رسیده است. همانطور که در دو بخش تصویر مشاهده می کنید، نسخه نگاتیو نصویر در سمت راست، جزییاتی از دنباه بلند را به راحتی نشان می دهد که شامل رشته های جداگانه به سمت بالای قاب تصویر است. هنوز هم این سوال که آیا این دنباله دار در آسمان زمین در روزهای ماه دسامبر درخشان تر می شود یا خیر، سوالی است که بی جواب باقی مانده است.
این تصویر با وضوح بالا از سیاره ما را ماهواره هواشناسی الکترو-ال ( ELEKTRO-L )روسی گرفته است. این ماهواره در مدار ثابت و در ارتفاع 36،000 کیلومتری زمین آهنگ بالای خط استوا قرار دارد و هر 30 دقیقه تصاویر با وضوح بالایی می گیرد. اما فقط دو بار در سال، در زمان اعتدال، می تواند چنین تصویری از زمین غرق در نور خورشید بگیرد.
در اعتدال، محور چرخش زمین به سمت خورشید یا بر خلاف آن کج نشده است، به طوری که نور خورشید می تواند هر دو قطب سیاره را پوشش دهد. البته، این تصویر الکترو-ال در 22 سپتامبر ، در اعتدال پاییزی نیمکره شمالی به ثبت رسیده است. برای یک لحظه در تاریخ، خورشید پشت ماهواره ی زمین آهنگ قرار گرفته است و در نتیجه٬ بازتابش نور خورشید در گذر خط استوا پدیدار شد. این پدیده در منطقه ای از زمین میباشد که این ماهواره و خورشید درست در بالای زمین قرار دارند. (انیمیشین 5 دقیقه ای).
[ یک شنبه 7 مهر 1392برچسب:اعتدال زمین,
] [ 17:16 ] [ زهرا ][
براساس نظریه نسبیت اینشتین، هیچ ذره ای که جرم سکون حقیقی بزرگتر از صفر داشته باشد نمی تواند در فضا با سرعتی بیش از سرعتی بیشتر از نور حرکت کند چرا که برای رساندن چنین ذره ای به نور، بی نهایت انرژی لازم داریم ( جرم سکون فوتون صفر است و بنابراین مشکلی با این مساله ندارد). با توجه به آنچه بیان شد می بینیم که محدودیت رسیدن به سرعت نور اساسا ممکن و میسر نیست. در این مقاله برخی از این حالت های شگفت انگیز را با هم مرور می کنیم.
.
.
.
بقیه در ادامه مطلب
ادامه مطلب
[ چهار شنبه 6 شهريور 1392برچسب:سریع تر از نور,
] [ 15:26 ] [ زهرا ][
سیاره مریخ مانند زمین دارای چهار فصل بوده و طول یک روز مریخی نیز تقریبا مشابه یک روز زمینی است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، تا کنون بیش از 100 هزار داوطلب برای حضور در جمع پیشگامان نخستین مستعمره انسانی بر سطح مریخ ثبتنام کردهاند.
این گزارش برای آگاهی از شرایط دومین سکونتگاه احتمالی بشر، اطلاعاتی در خصوص این سیاره ارائه میکند.
نام این سیاره از خدای جنگ روم باستان (Mars) گرفته شده است؛ این سیاره بدلیل وجود اکسید آهن بر سطح آن، قرمز رنگ دیده می شود و به همین دلیل به سیاره سرخ نیز شهرت دارد.
ادامه مطلب
ماه تنها قمر طبیعی زمین و پنجمین قمر بزرگ در سامانه خورشیدی است، این کره درخشان بزرگترین قمر طبیعی نسبت به ابعاد یک سیاره در سامانه خورشیدی به شمار میرود.
کره ماه 27 درصد از قطر و 60 درصد از جرم این سیاره را دارد،در نتیجه جرم ماه 1/81 سیاره زمین است و در میان قمرهای شناخته شده سامانه خورشیدی، ماه پس از قمر IO سیاره مشتری دومین قمر سنگین به شمار میرود. دلیل بیهمتایی ماه نسبت به دیگر اقمار سامانه خورشیدی قوی بودن کشش گرانش ماه و خورشید نسبت به ماه و زمین است. از این رو است که مسیر آن همواره به سوی خورشید انحنا دارد.
ادامه مطلب
در این کهکشان مارپیچی چه خبر است؟ کهکشانM104 که به خاطر شباهتش به کلاه به کهکشان کلاه مکزیکی ( Sombrero ) معروف است ، در رگه هایی از غبار و هاله ای روشن از ستارگان و خوشه های کروی قرار دارد. یکی از دلایل ظاهر کلاه مانند برآمدگی مرکزی گسترده و بزرگ غیرعادی از ستاره ها و خطوط تاریک گرد و غبار میباشد که بصورت یک دیسکت و از لبه دیده می شود.
نور بر آمدگی میلیاردها ستاره ی قدیمی باعث پراکندگی مرکزی است که در این تصویر از تلسکوپ ۲۰۰ اینچی هیل قابل مشاهده است. بررسی نزدیک این برآمدگی مرکزی نشان می دهد که بسیاری از نقاط نورانی در واقع خوشه های کروی ستاره ای هستند. حلقه های گرد و غبارهای دیدنی و جذاب کهکشان M104 پناهگاه بسیاری از ستارگان جوان تر و روشن تر است، اخترشناسان هنوز به طور کامل به جزئیات پیچیده تر آن پی نبرده اند. در مرکز درخشده کهکشان کلاه مکزیکی و در طیف الکترومغناطیسی یک سیاه چاله بزرگ خانه دارد. کهکشان کلاه مکزیکی ۵۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و می توان آن با یک تلسکوپ کوچک در سمت صورت فلکی برج سنبله مشاهده کرد.
bigbangpage.com
تحقیقات صورت گرفته توسط محققان انگلیسی نشان میدهد،جهش تناوبی ایجاد شده در هسته زمین هر5.9سال باعث تغییر طول روز میشود.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محققان دانشگاه لیورپول تغییرات و نوسانات طول روز را در طول یک دوره یک تا 10 ساله بین سالهای 1962 و 2012 میلادی مورد بررسی قرار دادند.
نتایج بدست آمده نشان میدهد که تغییرات طول روز در این دورهها ناشی از فرایندهای هسته زمین است.
زمین در طول روز، یک بار بدور خود میچرخد، اما طول روز متغیر است و نتیجه کاهش سرعت چرخش زمین بدور خود باعث افزایش طول روز شده است؛ در این شرایط یک سال در 300 میلیون سال قبل 450 روز بطول میانجامید و یک روز تنها 21 ساعت بود.
چرخش زمین بدور محورش متأثر از عوامل مختلفی است؛ بطور مثال نیروی باد در مقابل رشته کوهها باعث تغییر میلیثانیهای طول روز در یک بازه یک ساله میشود.
پروفسور «ریچارد هولمه» از محققان علوم محیطی دانشگاه لیورپول تأکید می کند: بررسی تغییرات و نوسانات در یک بازه یک تا ده ساله نشان می دهد، نوسان و جهش اپیزودیک طول روز همزمان با تغییرات ناگهانی میدان مغناطیسی در هسته زمین روی میدهد.
این یافته جدید، درک محققان از پویایی کوتاه مدت هسته مایع زمین را تغییر داده و نشان میدهد، گوشته موجود بر روی هسته خارجی زمین یک رسانای ضعیف الکتریسیته بوده و بینش جدیدی از شیمی و کانی شناسی اعماق زمین ارائه می کند.
نتایج این مطالعه در مجله Nature منتشر شده است.
وقتی انفجار ابرنواختری لایه های خارجی ستاره را به بیرون پرتاب می کند، چه بر سر هسته ی ستاره می آید؟
بیگ بنگ: هنگامی که ستاره پر جرمی به شکل ابر نواختر منفجر میشود، شاید هستهاش سالم بماند. پاسخ این سوال بستگی به جرم داخل هسته ستاره مربوط می شود. اگر این جرم کم تر از دو جرم خورشیدی باشد، هسته مرکزی ستاره به یک ستاره « نوترونی » تبدیل می شود. رمبش سریع هسته ی مرکزی ستاره باعث می شود که پروتون ها و الکترون ها به یکدیگر بپیوندند و نوترون بسازند، در نتیجه آنچه باقی می ماند فقط از نوترون تشکیل شده است. چگالی چنین ستاره ی نوترونی ای که قابل مقایسه با یک هسته اتمی خواهد بود، در حدود ۱۵^۱۰ گرم بر سانتیمتر مکعب است. این بدان معناست که وزن ماده ی ستاره نوترونی به حجم یک بسته کبریت تقریبا معادل هزار میلیارد کیلوگرم خواهد بود!
برای اینکه تصور بهتری از یک ستارۀ نوترونی در ذهنتان به وجود بیاید، میتوانید فرض کنید که تمام جرم خورشید در مکانی به وسعت یک شهر جا داده شده است. یعنی میتوان گفت یک قاشق از ستارۀ نوترونی یک میلیارد تن جرم دارد. ویژگی های واقعا جالب توجه ستاره های نوترونی، میدان مغناطیسی و نحوه دوران آنهاست. همه ستاره ها ( از جمله خورشید) می چرخند، منتها خیلی آهسته. همچنان که ستاره می رمبد تا به جرمی فشرده تبدیل شود، سرعت دوران افزایش می یابد. یک ستاره نوترونی فشرده می تواند در هر ثانیه چند صد بار بچرخد، این در حالی است که خورشید هر ۲۷ روز یک بار به درو خودش می چرخد. همه ستاره ها میدان مغناطیسی هم دارند. وقتی ستاره ای می رمبد، شدت میدان مغناطیسی اش افزایش می یابد. یک ستاره نوترونی دارای میدان مغناطیسی بسیار شدیدی در سطحش است، بطوری که اندازه این میدان ممکن است یک میلیارد برابر زمین باشد.
این دو ویژگی –آهنگ بالا و میدان مغناطیسی شدید به ستاره های نوترونی این امکان را می دهد بصورت نوع خاصی از اجرام ستاره ای موسوم به « تپ اختر» جلوه گر شوند.
باید عرض کنم که پاسخ مد نظر ما ستاره های نوترونی بود و در نهایت این ستاره های نوترونی هستند که با فشار ناشی از نوترون ها فقط زمانی می توانند جلوه ی گرانشی را بگیرند، که ستاره نوترونی خیلی پر جرم نباشد. جرم بحرانی وجود دارد موسوم به جرم چاندراسکار که سرنوشت ستاره های نوترونی را تعیین می کند. اگر جرم ستاره نوترونی بیشتر از جرم چاندراسکار باشد، آنگاه انقباض ناشی از جاذبه گرانشی ستاره اصلا متوقف نمی شود، چنین جسمی در نهایت به سیاه چاله تبدیل می شود- عجیب ترین سرنوشتی که یک ستاره ممکن است داشته باشد.
http://bigbangpage.com
نتایج مطالعات جدید ستاره شناسان حاکی از آن است که ۶۰ میلیارد سیاره در کهکشان راه شیری می توانند از حیات پشتیبانی کنند، این میزان دو برابر آن چیزی است که پیش از این تصور می شد.
این مطالعه جدید نشان می دهد تعداد سیاراتی که احتمالا قابل سکونت هستند و به دور کوتوله های سرخ می گردند، دو برابر تعداد کنونی است. مطالعه جدید ابری دانشمندان دانشگاه «شیکاگو» و «نورث وسترن» حاکی از آن است رفتار ابر به طور چشمگیری منطقه قابل سکونت کوتوله های سرخ را که بسیار کوچک تر و کم نورتر از ستاره هایی مانند خورشید هستند به دو برابر توسعه می دهد.
منطقه قابل سکونت به جایی اشاره دارد که در آن فاصله مداری یک سیاره تا ستاره اش به گونه ای است که می تواند آب را به شکل مایع بر روی سطح خود حفظ کند، اما محاسبات انجام شده برای این امر تاکنون تاثیر ابر بر اقلیم را نادیده گرفته است. «دوریان ابوت» استادیار علوم زمین شناسی در دانشگاه شیکاگو می گوید، ابرها موجب گرما می شوند و بر روی زمین ایجاد خنکی می کنند، ابر نور خورشید را منعکس می کند تا سطح سیاره خنک حفظ شود. ابرها پرتوهای فروسرخ را از سطح زمین جذب کرده و اثر گازهای گلخانه ای را ایجاد می کنند. این امر تا حدودی موجب می شود سیاره آنقدر گرم شود که قابل سکونت باشد.
پژوهشگران برای نخستین بار از محاسبات سه بعدی مانند آنچه که در شبیه سازی های جهانی برای پیش بینی اقلیم زمین صورت گرفته، برای مشخص کردن تاثیر ابرهای آبی بر روی لبه داخلی منطقه قابل سکونت استفاده کردند. به گفته نیکلاس کوان، از پژوهشگران این طرح، هیچ راهی وجود ندارد که بتواند ابرها را در یک بعد بررسی کرد اما در مدل سه بعدی می توان مسیری عبور هوا و شیوه رفتار رطوبت در کل اتمسفر سیاره را بررسی کرد.
سیاره ای که به دور یک ستاره کم جرم مانند کوتوله سرخ می گردد برای دست یابی به نوری که ما از خورشیدمان می گیریم، باید یک ماه یا دو ماه به دور خورشید خود بگردد. سیارات در چنین مدارات نزدیکی در نهایت به گونه ای به دور سیاره خود می گردند که همیشه یک سوی آنها به سوی خورشید است.
اگر چنین اتفاقی برای یک سیاره بیفتد هیچ پوشش ابری برایش ایجاد نمی شود از این رو ستاره شناسان بالاترین دما را بر روی قسمت روز سیاره اندازه گیری می کنند اما اگر پوشش ابری وجود داشته باشد ابر مانع از پرتوهای فرانبفش از سطح می شود. ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ جیمز وب خواهند توانست صحت این یافته ها را با اندازه گیری دمای سیاره در نقاط مختلف آن در زمان گشتن در مدار ، تایید کنند.
ماهواره های رصد زمین این تاثیر را ثبت کرده اند. اگر با استفاده از تلسکوپ فروسرخ از فضا به برزیل یا اندونزی نگاه کنید به نظرتان این مناطق خنک می آیند و به این به خاطر وجود ابری است که از درون آن به زمین نگریسته اید. ابر در ارتفاعات بالا قرار دارد و در چنین ارتفاعی هوا بسیار سرد است. اگر تلسکوپ فضایی جیمز وب این اختلاف دما را بر روی یک سیاره خارج از منظومه شمسی تشخیص دهد چنین رویدادی قطعا ناشی از وجود ابر و تاییدی است از وجود آب مایع بر روی سطح سیاره.
خبرگزاری مهر
زمین روز گذشته (جمعه) در دورترین فاصله خود در سال از خورشید قرار داشته، در حالیکه برخی مناطق مانند ایالات غربی آمریکا با دماهای بالاتر از 100 درجه فارنهایت روبرو بودند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، روز جمعه در ساعت 15:00 به وقت گرینویچ زمین به نقطهای از مدار خود رسید که دورترین فاصله را از خورشید دارد.
در طول اوج خورشیدی، زمین در فاصله 152 میلیون و 97 هزار و 426 کیلومتری از زمین قرار داشته که چهار میلیون و 999 هزار و 264 کیلومتر دورتر از دوران حضیض خورشیدی است که نزدیکترین فاصله زمین با ستارهاش محسوب میشود.
تفاوت مسافت 3.287 درصد بوده که در گرمای تابشی دریافت شده در زمین حدود هفت درصد تفاوت ایجاد میکند.
شاید به نظر برسد که نزدیکترین فواصل زمین و خورشید در ماههای تابستانی باشد اما آب و هوای گرم با این امر ارتباطی ندارد. به دلیل 23.5 درجه شیب محور زمین است که خورشید برای طول زمانی متفاوت در فصول مختلف سال در بالای افق قرار میگیرد. این شیب است که زاویه خورشید بر زمین را تعیین میکند.
ممکن است این فرض منطقی باشد که از آنجایی که زمین در ماه ژوئیه دورترین فاصله را از خورشید داشته و در دسامبر در نزدیکترین جایگاه، چنین تفاوتی ممکن است به زمستانهای گرمتر و تابستانهای خنکتر در نیمکره شمالی گرایش داشته باشد. در نیمکره جنوبی فصول کاملا بالعکس بوده و در حال حاضر فصل زمستان در آن مناطق در حال آغاز است.
در عین حال حقیقت امر این است که مزیت تودههای زمینی بزرگ در نیمکره شمالی عملکرد دیگری داشته و در واقع تمایل به زمستانهای سردتر و تابستانهای داغتر دارد.
بسته به سالهای مختلف، زمان اوج میتواند از 11 تیر تا 15 تیر و دوران حضیض از 11 دی 15 دی متفاوت باش
یک سحابی باستانی که مانند «جمجمه آتشین» به نظر میرسد، در حال گذر از خلال کهکشان راه شیری است.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این سحابی علاقهمندان به کتاب کمدی «روحسوار» را به یاد جانی بلیز میاندازد که جمجمه آتشینش هنگامی که سوار بر موتورسیکلت با شیاطین میجنگد به خوانندگان پوزخند میزند.
دکتر تراویس ای رکتور از دانشگاه آلاسکا آنکوراژ این تصویر حیرتکننده را شکار کرده است.
وی تصویر را در نمایی از میدان وسیع دوربین Mosaic گرفته است که بر روی تلسکوپ چهار متری رصدخانه ملی Kitt Peak نصب است.
سحابی مزبور که در قلب ابر غباری واقع شده، هماکنون به سرعت از خلال کهکشان راه شیری حرکت میکند؛ جایی که گاز و غبار بیشتر از حد معمول بین ستارگان وجود دارد.
موی آتشین توسط حرکت سحابی سیارهای خلق میشود و گاز هیدروژن از این ستاره به بیرون ساطع میشود.
چهره این جمجمه از اتمهای هیدروژن پرانرژی تشکیل شده و نقطه آبینگ تیره در مرکز گاز آبی خود ستاره است.
به منظور ایجاد تصویری قابلتوجه، دکتر رکتور گازهای مختلف را رنگآمیزی کرده است.
ابر بینستارهیی «سحابی جمجمه آتشین» لقب گرفته و در واقع، بقایای درخشان یک ستاره در حال مرگ است که اندازه آن بزرگتر از خورشید گزارش شده است.
عمر سحابی باستانی Sh2-68، چهل و پنج هزار سال برآورد شده است.
[ یک شنبه 9 تير 1392برچسب:جمجمه آتشین,سحابی,
] [ 19:53 ] [ زهرا ][
تلسکوپ فضایی هابل تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی مسیه (Messier61) تهیه کرده است که جزئیات بسیار دقیقی از این کهکشان ارائه میکند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، کهکشان مارپیچی مسیه معروف به NGC4303 در فاصله 55 میلیون سال نوری از زمین واقع شده و بخشی از خوشه کهکشانی سنبله (Virgo) محسوب می شود.
تلسکوپ فضایی هابل به تازگی تصویر جدیدی از کهکشان مارپیچی Messier61 تهیه کرده است که امکان بررسی دقیق ساختار این کهکشان از جمله جزئیات خیره کننده بازوهای ماریچی را فراهم می کند.
این تصویر نشان می دهد، اندازه کهکشان مسیه تقریبا هم اندازه کهکشان راه شیری بوده و قطر آن حدود 100 هزار سال نوری است.
مسیه به دلیل وجود شش ابر نواختر در این کهشکان مورد توجه محققان و اخترشناسان قرار دارد؛ دو کهشکان Messier83 و NGC 6946 نیز به ترتیب دارای شش و 9 ابرنواختر هستند.
سوال زیر یکی از سوالات امتحان فیزیک در دانشگاه کپنهاگ بود.
توضیح دهید که چگونه می توان با استفاده از یک فشارسنج ارتفاع یک آسمان خراش را اندازه گرفت؟
یکی از دانشجویان چنین پاسخ داد: به فشار سنج یک نخ بلند می بندیم.. سپس فشارسنج را از بالای آسمان
خراش طوری آویزان می کنیم که سرش به زمین بخورد.ارتفاع ساختمان مورد نظر برابر با طول طناب به اضافه ی
طول فشارسنج خواهد بود.
پاسخ بالا چنان مسخره به نظر می آمد که مصحح بدون تامل دانشجو را مردود اعلام کرد. ولی دانشجو اصرار
داشت که پاسخ او کاملا درست است و درخواست تجدید نظر در نمره ی خود کرد. یکی از اساتید دانشگاه به
عنوان قاضی تعیین شد و قرار شد که تصمیم نهایی را او بگیرد. نظر قاضی این بود که پاسخ دانشجو در واقع
درست است، ولی نشانگر هیچ گونه دانشی نسبت به اصول علم فیزیک نیست.
سپس تصمیم گرفته شد که دانشجو احضار شود و در طی فرصتی شش دقیقه ای پاسخی شفاهی ارائه
دهد که نشانگر حداقل آشنایی او با اصول علم فیزیک باشد..
دانشجو در پنج دقیقه ی اول ساکت نشسته بود و فکر می کرد. قاضی به او یادآوری کرد که زمان تعیین شده
در حال اتمام است. دانشجو گفت که چندین روش به ذهنش رسیده است ولی نمی تواند تصمیم گیری کند که
کدام یک بهترین می باشد. قاضی به او گفت که عجله کند، و دانشجو پاسخ داد: روش اول این است که
فشارسنج را از بالای آسمان خراش رها کنیم و مدت زمانی که طول می کشد به زمین برسد را اندازه گیری
کنیم. ارتفاع ساختمان را می توان با استفاده از این مدت زمان و فرمولی که روی کاغذ نوشته ام محاسبه کرد.
دانشجو بلافاصله افزود: ولی من این روش را پیشنهاد نمی کنم، چون ممکن است فشارسنج خراب شود! روش
دیگر این است که اگر خورشید می تابد، طول فشارسنج را اندازه بگیریم، سپس طول سایه ی فشارسنج را
اندازه بگیریم و آنگاه طول سایه ی ساختمان را اندازه بگیریم. با استفاده از نتایج و یک نسبت هندسی ساده
می توان ارتفاع ساختمان را اندازه گیری کرد. رابطه ی این روش را نیز روی کاغذ نوشته ام. ولی اگر بخواهیم با
روشی علمی تر ارتفاع ساختمان را اندازه بگیریم، می توانیم یک ریسمان کوتاه را به انتهای فشارسنج ببندیم و
آن را مانند آونگ ابتدا در سطح زمین و سپس در پشت بام آسمان خراش به نوسان درآوریم. سپس ارتفاع
ساختمان را با استفاده از تفاضل نیروی گرانش دو سطح بدست آوریم. من رابطه های مربوط به این روش را که
بسیار طولانی و پیچیده می باشند در این کاغذ نوشته ام. آها! یک روش دیگر که چندان هم بد نیست: اگر
آسمان خراش پله ی اضطراری داشته باشد، می توانیم با استفاده از فشارسنج سطح بیرونی آن را علامت
گذاری کرده و بالا برویم و سپس با استفاده از تعداد نشان ها و طول فشارسنج ارتفاع ساختمان را بدست
بیاوریم. ولی اگر شما خیلی سرسختانه دوست داشته باشید که از خواص مخصوص فشارسنج برای اندازه
گیری ارتفاع استفاده کنید، می توانید فشار هوا در بالای ساختمان را اندازه گیری کنید، و سپس فشار هوا در
سطح زمین را اندازه گیری کنید، سپس با استفاده از تفاضل فشارهای حاصل ارتفاع ساختمان را بدست
بیاورید. ولی بدون شک بهترین راه این می باشد که در خانه ی سرایدار آسمان خراش را بزنیم و به او بگوییم
که اگر دوست دارد صاحب این فشارسنج خوشگل بشود، می تواند ارتفاع آسمان خراش را به ما بگوید تا
فشارسنج را به او بدهیم!
دانشجویی که داستان او را خواندید، نیلز بور، فیزیکدان بزرگ دانمارکی بود
دانشمندان ناسا به تازگی شاهد درخشانترین انفجار کیهانی بودهاند که تاکنون رصد شدهاست،انفجاری سه برابر درخشانتر از رکورددار انفجار قبلی و 35 میلیارد درخشانتر از نور مرئی.
براساس گزارش پاپساینس، این انفجار، یک انفجار گامایی و درخشانترین نوعی از این انفجارها بوده که تاکنون در جهان مشاهده شدهاست.
طی یک انفجار ابرنواختری که در آن یک ستاره عظیم از هم فروپاشیده و به یک سیاهچاله،ستاره نوترونی و ستاره کوارکی تبدیل میشود، گاه انفجارهای گامایی رخ میدهند. دانشمندان از چگونگی شکلگیری این نوع انفجارها اطمینان ندارند اما این انفجارها معمولا طی انفجارهای ابرنواختری رخ داده و حاوی پرتوهای به شدت متمرکز و باریکی از تشعشعات هستند که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا پراکنده میشوند.
انفجارهای گامایی همواره مثالی عالی برای دورافتادهترین رویدادهایی که تاکنون مشاهده شدهاند نیز بودهاند زیرا به شدت درخشان بوده و با سرعت حرکت میکنند.
انفجار اخیر گامایی که دانشمندان ناسا موفق به رصد آن شدهاند در فاصله 3.6 میلیارد سال نوری از زمین رخ داده و توسط رصدخانه انفجارهای گامایی فرمی به ثبت رسیدهاست. البته امکان رصد آن توسط بیشتر رصدخانههای زمینی نیز وجود داشتهاست.
اخترشناسان معمولا از انفجارهای گامایی برای ردیابی ابرنواخترها استفاده میکنند، زیرا این انفجارها به اندازهای درخشان هستند که برای تعیین موقعیت ابرنواخترها ابزاری کاربردی به شمار میروند. از این رو دانشمندان انتظار دارند طی دو هفته آینده ابرنواختری که منشا چنین درخشش عظیمی بوده را کشف کنند.
همشهری
ناسا می گوید تلسکوپ هابل تصویر واضحی از بقایای باریک و قرمز یک ستاره شبیه خورشید ما تهیه کرده که در 150 هزار سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شده است.
به گزارش خبرگزاری مهر، این جرم آسمانی که SNR B0519-69.0 یا به طور خلاصه SNR 0519 خوانده می شود حدود 150 هزار سال پیش منفجر شده است اما نخستین نور این انفجار حدود 600 سال پیش به زمین رسید.
پوسته نازک و قرمز رنگ گاز در این تصویر ناسا که هفته گذشته منتشر شد، تنها بقایای این ستاره باستانی ناپایدار است.
چندین نوع ابرنواختر وجود دارد اما SNR 0519 به خاطر داشتن کوتوله سفید – ستاره خورشید مانندی در مراحل نهایی عمرش- شناخته می شود.
ستاره شناسان می گویند بقایای SNR 0519 در فاصله بیش از 150 هزار سال نوری از زمین و در جنوب صورت فلکی ماهی زرین قرار دارد.
خبرگزاری مهر
ناسا از دعوت عموم به ثبت اسامی و پیامهای شخصی بر روی یک دیویدی خبر داد که قرار است با یک فضاپیما با ماموریت بررسی جو بالایی مریخ، به فضا ارسال شود.
این دیویدی که بخشی از ماموریت «کمپین سفر به مریخ(MAVEN)» بوده، توسط آزمایشگاه فیزیک فضا و جو بولدِر دانشگاه کلورادو طراحی شده و قرار است بر روی فضاپیمای تکامل جو بی ثبات مریخ به فضا پرتاب شود.
به گفته ناسا، مردم میتوانند اسامی خود را بطور آنلاین ثبت نام کرده و این دیویدی تمام اسامی ثبت شده را با خود به فضا خواهد برد.
مردم همچنین میتوانند یک شعر سه خطی یا هایکو(نوعی شعر ژاپنی) را نیز در این سایت ثبت کنند که بر اساس رایگیری عمومی برای این سفر انتخاب خواهد شد.
به گفته استفانی رنفرو، رهبر برنامه دسترسی و آموزش عموم MAVEN، هدف از این کمپین، ارائه راهی به مردم جهان برای ارتباط شخصی با فضا، اکتشاف فضا و در کل علم و همچنین سهیم شدن در هیجان این ماموریت است.
به گفته ناسا، مهلت ثبتنام برای این دیویدی تا اول ژوئیه (10 تیر) بوده و رایگیری برای شعر هایکو در 15 ژوئیه (24 تیر) انجام خواهد شد.
کنجکاو
محققان سرن راهکاری را برای آزمایش برروی ضدماده به عنوان منبعی از پادگرانش یا ضدگرانش یافته اند.
براساس گزارش BBC، ذرات ضدماده تصاویر وارونه از ذرات ماده معمولی هستند، با این تفاوت که از بار الکتریکی مخالف ماده معمولی برخوردارند. اینکه ضدماده چگونه به گرانش واکنش نشان میدهد هنوز ناشناخته باقی ماندهاست، با اینهمه دانشمندان احتمال می دهند که این ذرات به جای اینکه به پایین سقوط کنند، به بالا سقوط میکنند!
اکنون محققان برای حل این معمای فیزیکی قدمهای جدید برداشتهاند. ضدماده یکی از بزرگترین معماهای علم فیزیک به شمار میرود،به ویژه دانستن این نکته که مقادیر برابری از ماده و ضدماده آغازگر جهان هستی بودهاند، پیچیدگی این معما را افزایش خواهد داد. این دو ذره درصورت برخورد، طی فرایندی که نابودی نامیده میشود،یکدیگر را از بین برده و به نور تبدیل میکنند.
این سوال که چرا جهانی که انسان به چشم میبیند از ماده ساخته شده و بخشی بسیار کوچک از آن از ضدماده ساخته شدهاست، انگیزی انجام مطالعات متعددی برای درک تفاوت میان این دو ذره بودهاست. از جمله این مطالعات،تحقیقاتی است که در برخورددهنده بزرگ هادرون در سرن انجام میگیرند.
هفته گذشته محققان LHC در گزارشی به کشف تفاوتهایی جزئی در فرایند فرسایش ذرات مزون Bs اشاره کردند، که البته این گزارش نمیتوانست معمای ضدماده را حل کند. یکی از تفاوتهای مهم این دو ذره نحوه تعامل آنها با گرانش است اما این تفاوتی است که تا پیش از پیدایش آشکارساز آلفا در سرن امکان آزمایش آن وجود نداشت.
آلفا آزمایشگاهی است که با هدف به دام انداختن اتمهای ضدماده هیدروژن ساخته شدهاست. درست همانطور که اتم هیدروژن از یک پروتون و یک الکترون تشکیل شده،آنتیهیدروژن نیز از آنتیپروتون و پوزیترون ساخته شدهاست. در این آزمایشگاه این ضد ماده به اندازهای حفظ میشود که پیش از اینکه با مادهای برخورد کرده و نابود شود،بتوان برروی آن مطالعه کرد.
در سال 2010 تیم آلفا موفق شدند آنتیهیدروژن را برای مدتی طولانی حفظ کنند و در سال بعد توانستند آن را برای هزار ثانیه نگهداری کنند. این محققان اکنون با مراجعه به داده هایی که از 434 اتم ضدهیدروژن به دام افتاده جمعآوری کردهاند تلاش دارند پاسخ سوالی که درباره ضدگرانش و ضدماده وجود دارد را بیابند.
این محققان برروی مکان اتمهای ضدهیدروژن و موقعیتآنها، سقوط به بالا یا پایین، مطالعهای آماری انجام دادند و اکنون اولین سری از محدودیتها در چگونگی واکنش نشان دادن ضداتمها به گرانش را به دست آوردهاند. بهترین ویژگی پیشنهادی محققان این است که اتمهای ضد ماده 110 برابر بیشتر از اتمهای ماده در معرض گرانش قرار دارند درحالی که نیروی آنها 65 برابر کمتر و در جهت مخالف است و این یعنی ضدگرانش.
باوجود اینکه هنوز پاسخ سوالاتی که درباره ضدگرانش وجود دارد کشف نشده،محققان از این نکته که دستگاهی در جهان وجود دارد که با استفاده از آن میتوان به بررسی چنین موضوع پیچیدهای پرداخت، ابراز خشنودی میکنند.
همشهری